Niet alleen voor Israël maar ook voor de Joodse diaspora, dus ook voor de Nederlandse Joden, is het van groot belang wie de verkiezingen op 17 september gaat winnen.
De uitslag kan een breekpunt zijn, ten goede, als Netanjahoe van de troon wordt gestoten. Echter, nog een paar jaar Netanjahoe, nog een paar jaar nederzettingenpolitiek, nog een paar jaar discriminatie van de Palestijnen in bezet gebied en de schade voor Israëls imago in de wereld is onherstelbaar.
Ehoed Barak, ex-premier en chef-staf, heeft dat begrepen. Hoewel er ook andere motieven, zoals eerzucht, in het spel zijn, heeft hij besloten zich aan het hoofd van een nieuwe partij, Israël democratisch, in de strijd te werpen.
Ten tijde van de Camp David-top met Jasser Arafat in 2000 was Barak bereid verregaande territoriale concessies aan Arafat te doen. De top liep stuk op Arafats eis dat heel Oost-Jeruzalem de hoofdstad van de Palestijnse staat zou moeten zijn. Dat was voor Barak een straat te ver.
In principe is Barak, voor zover ik in zijn hart en geest kan kijken, geen aanhanger van inlijving van bezet gebied. Van hem, mocht hij succes boeken, kan een andere politiek worden verwacht dan die we de laatste jaren hebben gezien.
Maar ja … zo eenvoudig is het niet. Barak kan misschien wel mooie sier maken op 17 september maar de Israëlische politieke realiteit wordt gekenmerkt door compromissen. Geen partij kan domineren.
De realiteit is dat het politieke sentiment sterk naar nationalistisch rechts is opgeschoven.
Links georiënteerde partijen hebben geen schijn van kans op eigen kracht een regeringscoalitie te vormen. Hoe zouden Barak en Gantz, de leider van de ook vrij nieuwe partij Blauw-Wit een coalitie kunnen vormen? Hoe komt links aan 61 van de 120 zetels in de Knesset? Dat is het ‘Arabische geheim’. Als Barak en Gantz bereid zouden zijn met parlementaire steun van de Arabische partijen een coalitie te vormen, dan hebben zij een redelijke kans een regering te kunnen vormen. De Arabische partijen zouden met minstens tien zetels de ruggensteun kunnen zijn voor een coalitie die naar een echt redelijk compromis met de Palestijnen streeft.
En als Barak en Gantz het te lastig vinden om afhankelijk te zijn van de Arabische parlementariërs zijn er nog wel andere coalitiemogelijkheden. Met de onberekenbare Lieberman bijvoorbeeld, die aan het hoofd van Israël Ons Huis de jongste regeringscrisis veroorzaakte door zijn vertrouwen in Netanjahoe op te zeggen.
De Israëlische politieke verhoudingen zijn ingewikkeld en emotioneel.
Misschien is Barak in staat Israël met evenwichtig leiderschap een andere weg te laten inslaan, die het ook voor de Joden in de diaspora makkelijker maakt van Israël te houden.
