Ik kon en wilde het eigenlijk niet geloven toen ik het gisteren las in Ha’aretz. Premier Benjamin Netanjahoe en Reuben Rivlin, de voorzitter van de Knesset, hebben besloten het bezoek van president Jimmy Carter aan Israël te boycotten. Hij mag wel komen en ook Gaza bezoeken, maar beide heren willen hem niet ontmoeten. Als reden voor dit ongehoord stompzinnige gedrag wordt opgegeven dat Carter Israël vijandig is gezind. Ben je een vijand van Israël als je voor de stichting van een Palestijnse staat naast Israël bent? Dat Carter voor Palestijnse onafhankelijkheid is, is geen nieuws. Tijdens de tekening van het preliminaire vredesverdrag tussen Israël en Egypte in 1979 onderstreepte Carter het belang van Palestijns zelfbestuur en de terugtrekking van het Israëlische bezettingsleger op de Westelijke oever van de Jordaan naar specifieke locaties in dat gebied, ter beveiliging van Israël! Hoe haalt Netanjahoe het in zijn hoofd een Amerikaanse president die zich met hart en ziel inzette voor vrede, en Egypte en Israël tot elkaar bracht, te bruuskeren? Werken zijn politieke antennes niet meer? Dien je zo Israëls precaire zaak? Dit bericht over de belediging van Carter verscheen op de dag dat Israël zijn gesneuvelde soldaten en door terrorisme omgekomen mensen herdenkt. De getallen zijn huiveringwekkend. Israël treurt om 23.320 gesneuvelde soldaten en 2.538 vermoorde burgers. Denk daar eens diep over na. Dat zijn de doden. Het aantal gewonden is minstens een viervoud.
In 1971 kocht ik een villa in Ramat Hasharon in een buurt waar ook huizen voor gewonde soldaten van de oorlog in 1967 werden gebouwd. Ik heb het lijden van deze gewonden, die niet worden herdacht, bijna veertig jaar meegemaakt. Mijn bovenbuurman, in een op de heuvel iets hoger staande villa, had een zware rugwond waaraan hij uiteindelijk overleed. Tegenover mijn huis woont nog een soldaat die aan het Suezkanaal een kogel door zijn hoofd kreeg en daardoor gedeeltelijk is verlamd. Naast hem woont een soldaat die een kogel in zijn wervelkolom kreeg in die oorlog en met verlamde benen en heel veel pijn door het leven gaat, gesteund door een Nederlandse vrouw die hij in een kibboets ontmoette. Weer een huis verder een gelijk geval. Die soldaat had zoveel pijnen dat hij zich in de VS liet opereren om de zenuwen die de pijn geleiden door te laten snijden. Hij overleed aan een hartverlamming op de operatietafel.
Doden gedenken is goed, maar vergeet in hemelsnaam de tienduizenden gewonden niet. Zij zijn in veel gevallen de levende doden.
Ik ben blij te kunnen melden dat het Ministerie van defensie kosten noch moeite spaart om de gewonden zo goed mogelijk te helpen. Ze hebben recht op een aangepaste woning, zoals de villa’s in mijn buurt die met brede gangen en grote badkamers zijn gebouwd. Ze hebben recht op verregaande fysieke en materiële bijstand. Voorbeeld? De soldaat met de kogel door zijn hoofd heeft in zijn woning een inwonende Filipijn, die ook zijn chauffeur is in een speciaal voor hem omgebouwde auto.
Maar nog even terug naar die verschrikkelijke getallen. Waar zijn Joden veilig? Het zionistische antwoord is duidelijk. In Israël natuurlijk, waar Joden zich kunnen verdedigen. Daar ben ik het mee eens. Waar ik tegen in opstand kom, is dat Netanjahoe vrede of een vergelijk met de Palestijnen om ideologische redenen uit de weg gaat. Dat is onaanvaardbaar en tot mijn verontwaardiging de reden dat deze getallen nog groter zullen worden. Ja, dit is een bittere pil voor degenen die er anders over denken.
