Wat is het toch fantastisch dat Amerikaanse Joden onder de vleugels van Donald Trump van en over vrede dromen. Begrijp me goed: ik ben vóór vrede, vóór een vredesregeling met de Palestijnen; geloof het of niet maar het is op de lange duur in Israëls belang.
In nauw samenspel met de Amerikaanse ambassadeur in Jeruzalem Greenblatt heeft Jared Kushner, de Joodse schoonzoon van Trump, in naam van zijn schoonvader in het Witte Huis een vredesvisie geopenbaard. Hoe doe je dat? Als je in de dollarwereld van Trump leeft, is alles business … dus ook vrede is te koop. Vrede koop je af met geld van de Arabische olielanden, uit de kas van Europa en misschien ook uit het laatje van Trump zelf.
Eind juni wordt er volgens het plan Trump een economische top georganiseerd in Bahrein, waar op papier met miljarden dollars wordt gesmeten om de Palestijnse economie uit het slop te halen en de bevolking perspectief te bieden. Egypte, Libanon en Jordanië en misschien ook Israël zouden ook van deze eindeloze dollar stroom kunnen profiteren.
De gedachte achter het plan is simpel: als mensen het goed hebben, vechten ze niet. Maar hoe goed kunnen Palestijnen het hebben als hun nationale aspiraties met dollars worden verduisterd?
De trapsgewijze gedachte van Trump, op advies van zijn slimme schoonzoon, gaat als volgt: eerst geld en dan, later, een politieke visie, een territoriale oplossing.
Daar trappen de Palestijnen niet in. De Palestijnse president Abbas heeft zich al laten ontvallen dat hij niet in de dollarfuik van de Amerikanen stapt zonder uitzicht op een Palestijnse staat met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Van een man, dik in de tachtig kan je toch niet verlangen zijn droom na zo’n lang gevecht op te geven voor green bucks.
Hij heeft natuurlijk ook gehoord dat de orthodoxe ambassadeur Greenblatt heeft gezegd dat God met Israël is. Als hoofdrolspeler in het vredesschimmenspel betekent dat niets anders dan dat de Palestijnen volgens het plan Trump kunnen fluiten naar een onafhankelijke Palestijnse staat in de grootste delen van Judea en Samaria – de westelijke oever van de Jordaan.
Ik sluit niet uit dat ik me vergis. Misschien zwichten de Palestijnen onder Arabische en Amerikaanse druk toch voor Trumps vredesvisie – de vrede van de eeuw – en komen Palestijnse vertegenwoordigers naar de top in Bahrein.
Een ding is zeker in het Midden-Oosten: niets is zeker.
