We leven hier in het Westen, hier in Europa, in een overgangstijd. Waar we tien jaar geleden nog zeker van waren, staat nu op de helling. De vluchtelingencrisis, de ISIS-terreur, de breuklijnen in de Europese Unie en een instabiele, kunstmatig op de been gehouden injectie-economie zijn een gevaarlijke, zelfs explosieve politieke mix. Wanneer de uitbarsting komt weet ik niet, maar wat ik wel zie gebeuren is dat de democratie als het beste systeem van alle slechte politieke systemen onder zware druk komt te staan.
Het voorspel is duidelijk: de politieke emotie zwenkt onder druk van het gebeuren naar rechts. Volgens de laatste opiniepeiling komt de PVV van blonde Geert op 41 zetels in het parlement. Hoe rechts en dom de PVV ook is, ik zie deze partij niet als een buitengewoon gevaarlijke antidemocratische samenscholing van fascisten. Vergeleken bij de rechtse partijen in Polen, Hongarije en Frankrijk zijn het lieverdjes. Dat de PVV onder Wilders met deze partijen in zee wil gaan om de EU de nek om te draaien, neem ik hem zeer kwalijk. De PVV manifesteert zich in de allereerste plaats als een anti-Islam partij, als een partij die de grenzen wil sluiten voor Islamitische vluchtelingenimmigratie, die naar het inzicht van Wilders de Nederlandse orde, de Christelijke orde, de Europese orde, ondermijnt, bedreigt zelfs. Hij staat daarin beslist niet alleen. In mijn boekenkast staan boeken van Franse wetenschappers die járen voor de aanslagen in Parijs het beeld schetsten van een onvermijdelijke islamisering van Europa. Niet nu, maar over een paar generaties, als de Islamitische geboortegolven het Europese continent overspoelen. Er is angst voor terreur, er is angst voor de ondergraving van de bestaande orde. Er is angst! Afgelopen dinsdag weer die verschrikkelijke zelfmoordaanslag in het toeristische hart van Istanbul. En eerder die terroristische aanslag in het hart van Tel Aviv. Drie doden. Israëlische Arabier schoot en werd afgeschoten na een lange klopjacht.
In angst doet Israël niet onder voor Europa. Angst is de emotionele politieke basis van de huidige Israëlische regering onder angstmanipulator premier Benjamin Netanjahoe. Angst voor de islam is nu al een splitzwam in de Europese Unie. Het is een angstige situatie die wordt gevoed door de aanhoudende harde oorlogsbeelden en verhalen uit het Midden-Oosten. Angst voor terreur, angst voor een nieuwe economische crisis, angst voor het ongewisse, al die angsten teisteren de geesten. Het heeft geen zin er omheen te draaien. Het is een nieuwe werkelijkheid die zich aan ons in het Westen, ook aan ons Israël opdringt.
Na de beëindiging van de Koude Oorlog is er niet zoveel blanke angst geweest als nu. Dat is de werkelijkheid. Keulen, Stockholm en Zürich zijn de nieuwe wegwijzers op weg naar de angst.
En hoe staat het met de Israëlische angst? Die is er. Tientallen jaren oorlogen, raketten en terreur. De Israëli’s zijn door die onafgebroken angst, bewust of onbewust, gehard. Gehard omdat het hun enige land is en er geen vluchtmogelijkheden zijn. Echt of ingebeeld antisemitisme is een barricade die tijdens een vlucht naar buiten moet worden genomen. En dat is moeilijk. Heel moeilijk zelfs.
Ik wil er op wijzen dat ondanks de angst en de spanningen Israël het aantal werkvergunningen voor Palestijnen uit de bezette gebieden aanzienlijk heeft opgevoerd. Ondanks en in weerwil van de messentrekkerijterreur. Als de cijfers juist zijn, verdienen dagelijks 80.000 Palestijnen hun brood in Israël. Dat is moedig, dat is een kleine overwinning op de angst.
