Eerder heb ik in het NIW geschreven dat er grote gelijkenis bestaat tussen Donald Trump en Benjamin Netanjahoe. Beiden beschouwen de pers (media in het algemeen) als de vijand van het volk.
Beiden zijn op de vlucht voor rechtsvervolging. Trump kan zichzelf, voordat hij op 20 januari afzwaait, nog gratie geven. Netanjahoe wil en moet aan de macht blijven om aan de rechter te ontsnappen.
Beide charismatische leiders hebben het vertrouwen van de burger in de democratie zwaar beschadigd.
Nu weet u precies waarom Israël voor de vierde maal binnen een absurd korte tijd naar de stembus gaat. Wellicht de laatste reddingspoging van Netanjahoe.
Het politieke speelveld verbrokkelt in hoog tempo. Politici lopen over van de ene naar de andere partij. Ik wil in deze column de aanstaande verkiezingen niet uitpluizen. Als ik het goed zie zijn rechts en links het broederlijk met elkaar eens een einde te maken aan de op zichzelf indrukwekkende solo van Netanjahoe. Ik heb respect voor zijn internationale successen, zijn prestige op het wereldtoneel en zijn inzet om Israël tot kampioen vaccinatieland te maken. Hij nam helaas óók de allure aan van een dictator. Als hij valt dan is het geen coalitie tegen zijn politiek maar tegen zijn zucht naar absolute macht om aan te kunnen blijven.
In maart weten we meer. Dan is ook de Democraat Joe Biden al twee maanden president van de Verenigde Staten. Beslist een vriend van Israël, maar geen bewonderaar van de Israëlische politiek. Het tijdperk van de blinde sympathie van Trump voor Israël is voorbij.
Wie zich in Jeruzalem in maart ook premier mag noemen, diegene moet rekening houden met een Amerikaanse president die toenadering zal zoeken tot Iran en ook zal proberen de twee-staten-oplossing, een Palestijnse staat naast Israël, nieuw leven in te blazen. Nooit eerder zijn er in de Democratische partij zoveel politici geweest – denk aan senator Bernie Sanders – die hun buik vol hebben van de Israëlische anti-Palestijnse politiek. Vanuit Washington zal met een vergrootglas worden gekeken naar de schending van mensenrechten onder Israëlisch militair bestuur in bezet gebied. De stilte van Trump en Kushner zal niet meer worden gehoord.
De Likoed premier Jitschak Shamir zei eens tegen mij dat Israël de gebieden Judea en Samaria moet behouden om plaats te hebben voor de opvang van Joden uit de hele wereld.
Israël zou gezegend zijn als die voorspelling niet uitkomt, want de binnenlandse bevolkingsgroei is zo heftig dat we in andere termen moeten denken.
In 2050, dus over 29 jaar, zal Israëls bevolking volgens het Centrale Bureau voor de Statistiek 15.7 miljoen mensen tellen: in 2065 zal Israël 20 miljoen Joden en Arabieren binnen zijn grenzen (bezet gebied niet meegerekend) herbergen.
Israël heeft niet alleen een vaccinatierecord maar verslaat met een bevolkingsgroei van twee procent per jaar alle ontwikkelde landen.
In 2065 is Israël het dichtst bevolkte land onder de ontwikkelde landen. Ik zou graag nog eens met Shamir over deze cijfers van gedachten willen wisselen. Trouwens, Netanjahoe heeft zich al een keer laten ontvallen geen belangstelling te hebben voor massale immigratie uit het westen. Wel werd de spion Pollard, die Israël in de VS te schande maakte, hartelijk door Netanjahoe ontvangen.
Hoe ziet de toekomst er dan demografisch uit?
De armste groepen, Arabieren en ultra-orthodoxe Joden, groeien het hardst. Volgens het Centrale Bureau voor de Statistiek baart de Arabische vrouw drie kinderen (teruggelopen) en de ultra-orthodoxe vrouw zeven kinderen.
Arabische politici en orthodoxe politici zullen met deze demografische ontwikkeling als uitgangspunt een belangrijke rol gaan spelen in de Israëlische politiek, maar niet in de economie, omdat beide bevolkingsgroepen in opleiding achterlopen bij de rest van de Israëlische bevolking.
Reeds nu stelt het Israëlische CBS vast dat het met een gemiddelde van negen personen per gezin in kleine behuizing niet mogelijk is de verspreiding van corona in de ultra-orthodoxe gemeenschap te stoppen.
De gigantische bevolkingsexplosie plaatst Israël bovendien voor enorme problemen op het gebied van huisvesting, onderwijs en medische verzorging.
Maar daar gaat het in maart, bij de vierde verkiezingsronde, niet om.
Het is een nutteloze, overbodige exercitie in onmacht.
