Schiphol

De omgekeerde wereld van bezorgdheid. Vorige week heb ik mijn Israëlische zoon, vrouw en drie kinderen, Ophir, Itamar en Rani, naar Schiphol gebracht. Terug naar Israël. Langs vier zwaar bewapende Nederlandse soldaten, met in de omgeving schimmige Israelische veiligheidsagenten. We namen afscheid bij de paspoortcontrole. Zij vliegen terug naar een land, Israël, waar weer in crescendo over oorlog wordt gesproken. Zal Israël de nucleaire installaties van Iran aanvallen? En wat dan? Een nieuwe grote oorlog? Met raketten, en wie weet andere schrikaanjagende wapens? Moet premier Benjamin Netanyahoe Israël voor een door Iran te veroorzaken Holocaust behoeden? Het debat in het Joodse land is hevig. President Shimon Peres is tegen, oud-president Jitschak Navon ook. En dan al die generaals en andere ingewijden uit de veiligheidsdiensten die een oorlog tegen Iran ook niet zien zitten. Die gedachten schoten door mijn hoofd daar op Schiphol. Moet ik mijn kinderen en kleinkinderen vragen naar Nederland te komen? Mag ik dat? Ik heb het niet gedaan. En dat heeft ook iets met mijn geschiedenis te maken. Ik verliet het ouderlijk huis in Amersfoort betrekkelijk jong. Studie in Parijs, Bologna, journalist bij Het Parool en sinds 1965 correspondent in Israël. Oorlogen. 1967,1973, 1982, 1987, 1991 terreur, bommen, angst. Nooit hebben mijn ouders me gevraagd terug te komen naar het veilige Nederland. Als overlevenden van de Holocaust, met een staart van eindeloos verdriet, was dat moedig. Of naïef? Ik ben enkele keren echt in levensgevaar geweest daar. In Amersfoort hebben ze dat niet geweten. Gelukkig. Vader en moeder hoorden me via de radio, ze lazen mijn stukken in de NRC. Dagelijks levenstekenen, ook en juist in oorlogstijd. Nu hebben we mobiele telefoon, Skype en snelle vluchten. Ik heb op het vliegveld gezwegen. Maar zorgen maak ik me wel. Dat mag U ook weten.