Ik geloof dat de Russische president Vladimir Poetin niet alleen goed kan paardrijden maar ook een aardig partijtje kan worstelen. Hij heeft zijn Amerikaanse strategische tegenspeler op het wereldtoneel in een houdgreep genomen en nog niet losgelaten. Wat hij wist, weten wij ook uit de mond van Obama zelf. Na Irak en Afghanistan wil Obama niet in de val lopen van een nieuwe grote oorlog in het Midden-Oosten. Wel dreigen, maar als het even kan niets doen. Dat is de zwakte die worstelaar Poetin heeft aangegrepen om Obama te pakken te nemen. Met een steigerende Amerikaanse publieke opinie tegen oorlog kon Obama niets anders doen dan instemmen met het Russische voorstel de chemische wapens van Syrië onder internationale controle te plaatsen en zo mogelijk ook te vernietigen. De bedreigde Syrische president Bashar-al-Assad, de zenuwgasmoordenaar van Damascus, speelde zijn rol in het diplomatieke complot om Obama te ‘ontwapenen’. Ook hij zei sneller dan zijn tong de woorden konden vormen ‘ja’ tegen het Russische initiatief dat zo gretig door de Amerikanen werd overgenomen. Hoe het afloopt? Ik heb geen idee. Het is een lange, moeilijke weg om in een land dat in een verschrikkelijke burgeroorlog is verwikkeld chemische wapens op te sporen en te ontmantelen. De pacifistische Amerikaanse president heeft in zijn toespraak tot het Amerikaanse volk de militaire optie tegen Syrië weliswaar op tafel gehouden, maar de diplomatie krijgt van hem een gouden kans.
Ik kan lang uitwijden over het hoe en wat en waarom. Ik wil echter slechts één conclusie trekken uit het touwtrekken om Syrië deze week. En dat is dat de geloofwaardigheid van de VS een gevoelige knauw heeft gekregen. De Russische president Poetin is er in geslaagd zijn Syrische bondgenoot Assad te beschermen en naar mijn idee ook in het zadel te houden. Meer dan dat: het bondgenootschap tussen Syrië, Iran en Hezbollah heeft Russische dekking gekregen. Dat is tegen de achtergrond van de Amerikaanse terugtrekking (Irak, Afghanistan) uit het Midden-Oosten en het Amerikaanse isolationisme - ik bedoel de afkeer van de Amerikanen in een nieuwe oorlog te worden verwikkeld - de les die Israël uit de jongste gebeurtenissen moet leren.
De militaire optie tegen de Iraanse atoomdroom is van de baan. Ik zie Obama geen nieuwe rode lijn trekken vanwege het Iraanse nucleaire programma. En zonder Amerika heeft Israël geen militaire optie tegen het door Rusland gesteunde en bewapende Iran.
Ik trek uit deze ontwikkeling de volgende conclusie: het is een Israëlisch belang juist nu alsnog te komen tot een vredesregeling met de Palestijnen om met de Sunni-Arabische wereld het hoofd te kunnen bieden aan de dreiging die er van de Shia-coalitie (Iran, Irak, Hezbollah en ook Syrië) kan uitgaan. De kaarten in het Midden-Oosten zijn deze week opnieuw geschud.
