Wordt een antisemiet minister van defensie onder president Barack Obama? Het debat in Washington over de benoeming van de Republikein Chuck Hagel tot Secretary of defense wijkt niet veel af van de manier waarop Israëlische politici en hoge militairen elkaar te lijf gaan. Natuurlijk is onze Chuck geen jodenhater. Hij zou, ik bedoel het overdrachtelijk, met Tsipi Livni het bed kunnen delen. Chuck Hagel is voor een onafhankelijke Palestijnse staat naast Israël met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Omdat hij pal staat voor het behoud van de Israëlische identiteit ziet hij een soort NATO in het Midden-Oosten als een mooie veiligheidsgarantie voor de Joodse staat. In die conceptie van Chuck passen ook onderhandelingen met Iran en Hamas. Rechtse kringen in Washington, neo-cons, hebben de benoeming van Chuck tot minister van defensie door Obama de wacht aangezegd. Ook in Joodse kringen in de VS valt hij slecht. Gelukkig heeft premier Netanyahoe zich niet met deze zet van Obama ingelaten. AIPAC, de sterke Joodse lobby in de Amerikaanse hoofdstad, evenmin. Natuurlijk moet deze benoeming nog door de Senaat worden gesanctioneerd.
Voor mij is het duidelijk dat AIPAC het hoofd heeft moeten buigen voor een nieuwe politieke realiteit in de Amerikaanse politiek. Anders gezegd: de Joodse lobby verliest aan invloed. Niet dramatisch, maar toch. Ik weet niet of Chuck na zijn benoeming en na de Israëlische verkiezingen op 22 januari zich op het Israëlisch-Palestijns conflict zal storten. Ik vermoed dat Obama daar niet warm voor loopt en dat hij wacht tot de partijen zelf om Amerikaanse bemiddeling zullen smeken. Ik meen te weten dat Obama de EU het voortouw geeft om Israël murw en de Palestijnen rijp te maken voor een echte vredesdialoog. Dat kan nog wel enige tijd duren. Mocht Netanyahoe na 22 januari premier blijven dan komt deze Israëlische-Amerikaan voor een nieuwe Amerikaanse realiteit te staan. Het lijkt me dan bijvoorbeeld zeker, afgaande op wat Chuck schreef, dat Netanyahoe een oorlog tegen Iran wel kan vergeten.
De Israëlisch-Amerikaanse verhoudingen komen in een nieuw perspectief te staan. Het nieuwe ervan is dat de Israëlisch-Joodse invloed op de Amerikaanse buitenlandse politiek afneemt. Het is maar hoe je het bekijkt, maar ik ben van mening dat dit een gezonde ontwikkeling is. Als het een Amerikaans belang is het Israëlisch-Palestijns conflict naar een oplossing te leiden, dan kan ik daar geen bezwaar tegen maken. Ik verdenk Chuck er niet van Israël slecht gezind te zijn. Integendeel hij wil Israël volgens de visie van president Shimon Peres de weg naar vrede wijzen. En wij weten hier en daar dat dit zeer omstreden is en de hartstochten tot grote hoogten opzweept. Chuck heeft bewezen een eigenzinnig man te zijn die als vrijwilliger in Vietnam streed, tegen de oorlog in Irak stemde en evenals Obama Amerika's rol als politieman van de wereld wil beperken. Lollig is het voor Netanyahoe niet dat hij zo kort na de door hem achterbaks bestreden kandidatuur van Obama voor herverkiezing een Secretary of defense krijgt voorgeschoteld die dwars staat op zijn ideologische benadering van het Palestijnse vraagstuk. Het wordt spannend, dat wel.
