Esther Voet, de directeur van CIDI, heeft groot gelijk. Geert Wilders, de leider van de PVV, danst op twee bruiloften. Hij zet graag zijn beste beentje voor Israël en haalt witte voetjes bij rechts-nationalistische partijen waar een dikke wolk van antisemitisme over hangt. Het is betreurenswaardig dat hij om opportunistische reden zijn compassie voor Israël voor politieke winst van een rechts-nationalistisch blok in het Europese parlement ‘even’ heeft vergeten. Wilders is beste maatjes met Marine le Pen, de leidster van het Front National, een extreem rechts-nationalistische partij die volgens opiniepeilingen wel eens de grootste Franse partij zou kunnen worden. Met andere maatjes van hetzelfde politieke pluimage uit België en andere landen wil Wilders de EU de mond snoeren. Het lijkt hem niet te interesseren dat het Franse Front National sympathie voor Israël paart aan antisemitische sentimenten. Volgens Jean Marie le Pen, de stichter van het Front National en papa van de partijleidster, is de Holocaust een onbelangrijke bladzijde in de Europese geschiedenis. De nazi-gaskamers zijn voor papa Le Pen slechts een historisch detail. Dat zegt veel over zijn buikgevoelens. Zijn dochter heeft zich weliswaar van dit heikele punt van haar vader gedistantieerd, maar verscheen wel met hem op het podium tijdens een verkiezingsbijeenkomst in Marseille deze week. Winnen is belangrijker dan politieke ethiek.

De bindende factor van de ultrarechtse nationalistische partijen is racistische vreemdelingenhaat. Wilders bijvoorbeeld, ziet Marokkanen liever gaan dan komen. Hij en het duo Le Pen willen de Europese cultuur beschermen tegen de islam en bepleiten daarom het sluiten van de Europese grenzen voor Moslims. In feite is er sprake van een xenofobe golf die over het Europese continent spoelt, aangedreven door werkloosheid op grote schaal in de meeste Europese landen. De economische crisis heeft in het bijzonder jongeren zwaar getroffen. De Europese orde, zoals die na de Tweede Wereldoorlog werd geconstrueerd en via enkele stappen uitmondde in de EU met 28 lidstaten, staat onder druk. Wat betekent dit voor de Joodse gemeenschappen in Europa? Is er reden tot ongerustheid? Worden Joden weer bedreigd? Joden in de Diaspora hebben gevoelige antennes. Anti-Joodse incidenten in Frankrijk bijvoorbeeld, vertalen zich direct in emigratie naar Israël, de Joodse vluchthaven. Ook uit Oekraïne is een kleine emigratiestroom naar Israël op gang gekomen, nadat daar virulente antisemitische pamfletten werden verspreid.

De ADL (Anti-Defamation League) heeft onlangs een uitgebreid rapport gepubliceerd over antisemitisme in Europa en daarvoor 53.000 mensen geïnterviewd. Ik vind één van de boeiendste conclusies dat Noord-Europese landen, waar de anti-Israël agitatie het hevigst is, laag scoren op de schaal van antisemitisme. Zweden is volgens de peiling van het ADL het minst antisemitische land in Europa. Denemarken, Finland, Noorwegen en IJsland scoren ook laag. Het is dus geen wet van Meden en Perzen dat zelfs de felste kritiek op Israël in deze protestante landen aanzet tot excessief antisemitisme. Ik denk dat dit ook geldt voor Nederland. Het is verstandig, mede naar aanleiding van de bevindingen van ADL, kritiek op Israël niet onmiddellijk te verwarren met antisemitisme. In Oost-Europese landen, Polen en Oekraïne, waar de Joden grotendeels door de nazi’ s zijn vernietigd, is het antisemitisme onder grote delen van de bevolking nog zeer levendig. Antisemitisme zonder Joden. Zo diep is het in de geestesgesteldheid daar geworteld. En juist regeringen in die landen waar antisemitisme ‘bloeit’, steunen Israël door dik en dun. Dus antisemitisme en pro-Israëlische gezindheid op het hoogste niveau, kunnen mooi samengaan. Dat lijkt wel een vrijbrief voor Wilders te zijn!

Nog een opmerkelijke bevinding: Iran, door premier Benjamin Netanjahoe gedoodverfd als Israëls doodsvijand, blijkt van alle landen in het Midden-Oosten de laagste antisemitisme-score (56 procent) te halen. Dat is opmerkelijk gezien de aanhoudende scherpe anti-Israëlische retoriek in Iran, van Holocaust-ontkenning tot het van de kaart vegen van de zionistische entiteit. Dit resultaat - niet om over naar huis te schrijven - geeft aan dat de Iraanse jeugd zich niet zo door het regiem van de Ayatollahs laat beïnvloeden, zoals voetstoots hier en daar wordt aangenomen. Westerse journalisten die Iran bezoeken melden steevast dat de VS er onder jongeren populair is. Misschien pikt Israël daar een graantje van mee. Laten we het hopen.