Zou het nazi-monster Adolf Hitler hebben vergeten dat er Joods bloed door zijn aderen liep? Jammer dat de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov in 1940 nog niet was geboren of ten minste had kunnen praten om Hitler er aan te herinneren. Dan had hij Hitler ook kunnen vertellen dat “de ergste antisemieten Joden zijn.”
Waarom spuit die Lavrov dergelijke gevaarlijke en lasterlijke taal? Waarom doet het hem zo’n pijn dat de moedige president Zelenski van Oekraïne een Jood is en trekt hij van hem een lijn door naar Hitler?
Lavrov heeft zijn antisemitische masker afgegooid uit frustratie over het hevige verzet van de Oekraïense strijdkrachten tegen de aanvallende Russische legermacht in Oekraïne. Kennelijk doet het hem en Poetin pijn dat een Jood en nog wel een Joodse president de Russische plannen in Oekraïne dwarsboomt.
Lavrovs antisemitische uitbarsting wijst op geestesnood in het Russische kamp. Het is een ziekelijk antisemitisch verschijnsel om dekking te zoeken voor eigen falen. In zo’n situatie zijn Poetin en Lavrov onberekenbaar, gevaarlijk en belust op wraak.
Het oproepen van jodenhaat is een klassiek historisch gegeven om de Joodse zondebok van stal te halen.
Israëls premier Naftali Bennett heeft ter gelegenheid van Jom HaSjoa een zeer indrukwekkende rede gehouden. Aan het einde van zijn toespraak concludeerde hij dat er geen enkele reden is voor antisemitisme. Niet in het verre verleden en niet nu. Het zit in de geest van mensen; het is een ongeneeslijke kwaal.
Zoek dus niet naar oorzaken, doe niet aan zelfpijniging, maar verdedig je. Dat is volgens Bennett de juiste remedie tegen het antisemitische virus, waartegen geen vaccin effectief is of kan zijn.
Wat dan wel? Op het moment dat Bennett sprak, wist hij dat er twee brieven met kogels erin naar hem en zijn vrouw waren verstuurd. Voor de veiligheidsdiensten reden om Bennett en zijn familie extra te beschermen tegen een potentiële moordenaar.
Voor Bennett was de doodsbedreiging aanleiding om eraan te herinneren dat revisionistische en socialistische Joodse organisaties tijden de opstand in het getto van Warschau in 1943 wegens ideologische meningsverschillen niet in staat waren gezamenlijk tegen de nazi’s te vechten. Met de dood voor ogen sloegen ze de handen niet ineen.
Bennetts woorden klonken als een waarschuwing. Als een oproep om Israël niet opnieuw te verscheuren door een moord op een premier, in dit geval op hem. 1995 is niet vergeten. Toen werd premier Jitschak Rabin na de grootste vredesdemonstratie uit Israëls geschiedenis in het hart van Tel Aviv door de religieuze nationalist Jigal Amir vermoord.
Het Palestijnse vraagstuk is en blijft een pijnlijk dossier, maar de ideologische verdeeldheid over de toekomst van Judea en Samaria baart Bennett meer zorgen. De kogels in de twee brieven hebben hem daarvan overtuigd.
