Wat, in hemelsnaam, bezielt de Amerikaanse president Donald Trump? Is hij zo geobsedeerd door zijn voorganger, de zwarte Barack Obama, dat hij een dikke blanke streep wil zetten door diens staat van dienst? Een streep door Obama-care, door het vluchtelingenbeleid en nu ten derden male met het ongedaan maken van een nucleaire deal met Iran.

“De slechtste deal ooit”, heeft hij tijdens zijn verkiezingscampagne gezegd. Wie heeft hem dat uitgelegd? Ik vermoed dat hij nooit een letter van die deal heeft gelezen. Maar hij heeft er wel auditief kennis van kunnen nemen. Een luid ook. In het Congres ten tijde van het Obama-tijdperk. Premier Benjamin Netanjahoe heeft in het hol van de leeuw en recent nog voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de degens gekruist met de voorstanders van die deal.

Lezers van mijn columns weten dat ik weinig waardering heb voor Netanjahoe’s onverantwoordelijke anti-Palestijnse politiek. Maar ik geloof dat Netanjahoe echt en eerlijk zijn hart vasthoudt voor mogelijke nucleaire bewapening van Iran. Hij is ervan overtuigd dat het Irans ultieme doel is Israël met een nucleair wapen in het hart te treffen. Ik weet wel dat Israël een nucleaire mogendheid is. Ik weet dat Israël over duikboten van Duitse makelij beschikt die met hun nucleaire raketten Teheran in stof kunnen doen opgaan. Ik weet ook dat critici van Netanjahoe’s Iraanse obsessie beweren dat hij maar één oogmerk heeft, namelijk het Palestijnse nationalisme vanuit een onbetwiste nucleaire machtspositie in het Midden-Oosten onder de duim te houden.

Ik ben er geen voorstander van de Sjoa in de internationale discussie voortdurend als argument in de strijd op te werpen. Maar als je met een vijand van doen hebt die Israël voortdurend verbaal in allerlei toonaarden met vernietiging dreigt, dan gaan er zeker in de geest van Netanjahoe rode lampjes branden.

Die lampjes zijn nu ook aan in het hoofd van Trump, die tot grote tevredenheid van Netanjahoe de internationale deal met Iran niet wil verlengen. Opzeggen dus.

Bij de Europese en andere ondertekenaars van het akkoord schijnt er geen twijfel over te bestaan dat Iran zich strikt aan het akkoord houdt en geen splijtmateriaal voor de bom produceert.

Die schattige ondertekenaars weten, net zo goed als ik dat weet, dat Iran aan het eind van de rit over enkele jaren de handen vrij krijgt om het productieproces voor het fabriceren van de bom, weer op gang te brengen.

Voorkomen is beter dan genezen, is het adagio van het duo Trump-Netanjahoe. Zinnen beiden op een preventieve militaire interventie in Iran door Teheran in de valstrik van de uit te lokken provocatie (het schrappen van het akkoord) te laten lopen? Dat er een Iraans antwoord komt, in welke vorm ook, is voor mij een uitgemaakte zaak gezien de mentaliteit van de ayatollahs. Hebben Trump en Netanjahoe dan een zelf voorgekookte casus belli?

Trump speelt in zijn tweets al met vuur met Noord-Korea. Een Iraans front erbij is wel wat veel voor deze kleine aardbol waarop wij leven.

Wie slaat het eerst toe?

Let op de beurzen. Daar schommelt de wijsheid van plus naar min.

Nog even dit: de New York Times van 9 oktober doet in een hoofdartikel een beroep op Trump vast te houden aan de deal met Iran. Op de opiniepagina bepleit Michael B. Oren, oud-ambassadeur van Israël in de Verenigde Staten, ondertussen het schrappen ervan. “To fix or nix it” is de waarschuwing van Netanjahoe in de woorden van zijn geestgenoot.