Ik heb het vage vermoeden dat er een glimlach van tevredenheid over het gezicht van premier Benjamin Netanjahoe gleed toen het tot hem doordrong dat niet Hillary Clinton maar de republikein Donald Trump president Barack Obama in het Witte Huis zal opvolgen.
Dat er om de campagne van Trump een akelige antisemitische geur hing, zal hem niet zijn ontgaan. Trump beweerde tijdens de campagne dat Joodse grootkapitalisten “de hefboom van de macht in handen hebben”. Die zijn er volgens Trump op uit hem kapot te maken. “We zullen zien hoe we daar mee zullen omgaan als ik president ben. Het zal niet prettig zijn”, aldus Trump. Als de Israëlische ambassade in Washington zijn werk goed heeft gedaan, moet Netanjahoe op de hoogte zijn van dit aspect van Trumps anti-Joodse onderbuikgevoel.
Voor Netanjahoe is het echter belangrijker dat hij niet van doen krijgt met een Clinton, of het nu Bill of Hillary is, die Israël onder druk zal zetten eindelijk de realiteit van een Palestijnse staat onder ogen te zien. De Palestijnen zijn naar mijn oordeel in de context van het Midden-Oosten de grote verliezer van deze aardbeving in de Amerikaanse politiek.
Voor Donald Trump is het opzetten van een Palestijnse staat geen prioriteit. Ik denk dat hij daar nooit serieus over heeft nagedacht. De Palestijnse problematiek kwam tijdens deze hete verkiezingsstrijd tussen Donald en Hillary niet ter sprake.
Trump heeft tijdens de campagne niet veel respect getoond voor de islam en dat heeft hij met Netanjahoe gemeen. Hoewel Trump niet de moeite heeft genomen een bezoek aan de Joodse staat te brengen, zit het in zijn genen om respect te hebben voor de Joden in Israël, die onder moeilijke omstandigheden een levensvatbare, krachtige staat hebben opgebouwd. En als het niet in zijn genen zit, dan heeft zijn orthodox-Joodse schoonzoon David Krushner hem dat ongetwijfeld in het oor gefluisterd. Ik herinner me dat Trump tijdens de campagne zei trots te zijn een Joods kleinkind te krijgen van zijn tot het jodendom overgegane dochter.
Ik ga er van uit dat de wisseling van de wacht in het Witte Huis geen invloed zal hebben op de intieme relaties tussen Israël en de Verenigde Staten van Amerika. Ik denk deze relaties onder Trump, met een republikeinse meerderheid in het Congres en in de Senaat, zelfs nauwer zullen worden aangehaald. Het was tóch de droom van Netanjahoe dat niet Barack Obama maar de republikein Mitt Romney de verkiezingen acht jaar geleden zou winnen. Netanjahoe weet precies waar en hoe Israëls boterham in Washington wordt gesmeerd. Op het republikeinse bordje!
Er doet zich in dit verband een opvallende paradox voor: de meerderheid van de Amerikaanse Joden stemt op democratische kandidaten, terwijl Israëls Netanjahoe de voorkeur geeft aan republikeinse macht in Washington.
Het is natuurlijk nogal egocentrisch van mij om met Trump in het Witte Huis op Trump te focussen. Wat voor Israël goed lijkt, kan slecht en gevaarlijk voor de wereld uitpakken. Trumps economische politiek heeft veel weg van isolationisme, zijn wereldbeeld is verwrongen, zijn campagne heeft democratische waarden in zijn land uitgehold. Trump zet de NAVO onder druk en heeft geen oog voor de ambities van de Russische president Vladimir Poetin. Je zou het niet geloven dat ik deze column kan afsluiten met de opmerking dat Macht Trump, Poetin en Netanjahoe met elkaar verbindt.
Tot slot: misschien gaan meer liberale Amerikaanse Joden op alija omdat ze in hun gevoel een vergelijking maken tussen de opkomst van Trump en die van Hitler in 1933. Wie had verwacht dat ik zo’n zin zou kunnen schrijven?
