De grote Exodus is weer begonnen. Ik bedoel natuurlijk de jaarlijkse vakanties. Van onze vrienden gaat de één naar Italië, een ander naar Frankrijk, weer anderen naar een Oost-Europees land waarvan ik de naam niet kan spellen, en anderen praten geheimzinnig over op safari gaan of een cruise maken ... Wij gaan een paar daagjes naar Luxemburg – juist omdat er niets te doen is – en twee, drie weken naar Israël (ik twee, de rest drie ...). Maar eerst gaan we nog in ons eigen land op vakantie. We hebben alvast een voorproefje genomen door wat ‘verre’ fietstochten te maken. Eén tocht leidde ons naar het onherbergzame gebied rond Abcoude. Ik had de zaak uiteraard goed voorbereid en de route op de kaart uitgestippeld – helaas geen fietskaart zoals later zou blijken ...
Abcoude – in welke provincie lag dat ook al weer? We maakten een prachtige tocht die ons langs Ouderkerk, Nes aan de Amstel en de Ouderkerker Plas (in welke volgorde weet ik niet meer, ook niet of dat nu op de héén- of terugweg was ...) naar Abcoude bracht. Naar het oude dorp wel te verstaan, en het Abcouder Meer. We hadden uiteraard veel drinken meegenomen, maar mijn vrouw stond erop dat ik mijn ‘tropenpet’ zou opdoen, omdat ik nogal snel verbrand in de zon. U weet wel, zo’n pet met nekflap. Dit dus:
In combinatie met mijn zonnebril en rugzak, zag ik er geducht uit. Toen ik de weg wilde vragen aan een passerende dame, zag ik haar kijken en een gepaste afstand houden. Die nekflap past ons allemaal!
Omdat ik geen fietskaart had gebruikt, bleek een zogenaamde short cut die ik ‘ontdekte’, vervelende gevolgen te hebben. Ik had er even geen rekening mee gehouden dat een rivier twee oevers heeft, en dat je iets nodig hebt om van de ene kant naar de andere kant te komen. Of je moet zwemmen natuurlijk, maar dat is met een fiets niet handig. Aan de meanderende Waver – een zijrivier van de Amstel – bleek geen eind te komen, evenals aan de Amstel zelf. Hoe kwamen we nu aan de andere kant, terug naar de bewoonde wereld, ons vertrouwde Amstelveen?
We besloten een hulplijn in te zetten en een langsfietsende persoon om raad te vragen. “Meneer, hoe komen we aan de overkant?” Hij wist het ook niet. Wat hij wel wist, is dat we terug moesten naar Ouderkerk aan de Amstel. Hoe ver dat was? 5, misschien 10 km? Hoe lang dat duurt? Tja, dat hangt er van af hoe hard je fietst, antwoordde hij droog. Omdat we eerder onderweg door een fietsende bejaarde man met een kruk in zijn handen (dat deed hij expres voor ons) waren ingehaald, had ik er een hard hoofd in. Uiteindelijk bleek het enigszins mee te vallen, hoewel de zon hard op mijn hoofd prikte – ondanks mijn nekflap. Het nadeel van deze pet was namelijk dat hij van dunne stof was gemaakt. Maar ja, het was een cadeau van mijn vrouw geweest in Israël dus ik moest hem op ... Gebroken kwamen we terug van ons dagje Abcoude. Maar zo bouw je wel conditie op, probeerde ik mezelf en mijn vrouw moed in te praten. En dus togen we een dag later naar Mijdrecht – een ander onherbergzaam oord onder het zwerk – een tocht die al beter verliep dan onze vuurdoop naar Abcoude ... We trainen nu voor de ronde van Nijmegen.
Enkele dagen eerder was een ander gepland uitje echter in het water gevallen. Via een goedkope website zag ik een hotel in Ellecom, op het Landgoed Avegoor. Zag er allemaal leuk uit, 4 sterren en betaalbaar. Even een nachtje weg met zijn allen – leuk! Totdat onze oudste dochter vroeg waar Ellecom eigenlijk lag. Ik hield een korte tirade van 10 minuten waarin ik de teloorgang van het Nederlandse onderwijs sinds de Middeleeuwen tot heden even onder de loep nam, om te eindigen met de wanhopige uitroep “dat ze niet eens weet waar Ellecom ligt!” En dat nog wel voor een Vossiaan. Waar ligt dat dan precies Pap? Op de Veluwe natuurlijk, brulde ik. Ja dat wist ze ook wel, maar wáár op de Veluwe. Al snel moest ik tot de conclusie komen dat ook ik slachtoffer was van het Nederlandse schoolsysteem, omdat ik niet wist waar Ellecom precies lag. Terwijl ik er toch 2 keer een Tikwatenoe-kamp had doorgebracht. Rabbijn Wikipedelstein wist te vertellen:
Ellecom is een van de zeven dorpen van de gemeente Rheden in de Nederlandse provincie Gelderland. Het heeft 1105 inwoners (per 1 januari 2003). In het dorp staat een hervormde kerk met romaanse toren en koor uit de 16de eeuw. Ellecom is een van de oudste dorpen van de Veluwe.
Ah, dat klonk goed. Pastoraal, echt Nederlands. En kijk ons hotel werd genoemd:
In Ellecom ligt het landgoed Avegoor
Maar wacht eens even, wat lees ik daar?
In de Tweede Wereldoorlog werd dit een tijdlang gebruikt als werkkamp voor Nederlandse Joden. Ook was het landgoed in gebruik als opleidingsinstituut voor de Nederlandsche SS.
@#%$^& - ik riep mijn vrouw, die zoals gewoonlijk ergens vanuit het huis antwoordde met het karakteristieke ‘maaah?’ – in het Nederlands zoiets als waaat? “We gaan niet naar dat hotel” brulde ik. Zoals verwacht klonk het rustieke ‘beseder’ - dat zoiets betekent als: in orde, oké, afgesproken. Maar zo snel was ze niet van me af. Op internet had ik ondertussen foto’s gevonden van het gebouw zoals dat in de Tweede Wereldoorlog als opleidingskamp van de SS diende. Die had ik nu naast de foto van ons hotel op de website gemonteerd. Zoek de verschillen:
TOEN: Bron: spannendegeschiedenis.nl | NU: Bron: weekendcompany.nl |
Kijk, die deuren – roep ik – da’s toch hetzelfde? En dat puntige dakje in het midden, en die kleine ruitjes, en die ornamentjes. Mijn vrouw beaamt – mhum mhum – dat het hetzelfde gebouw is. Nee, dank je – daar gaan we niet op vakantie. Dan maar naar een ander hotel ...
Rest mij u nog enkele vleesloze dagen en een goede vasten te wensen (als u dat doet ...)
Sjabbat sjalom
