Waar gaat dat heen met Nederland? Kun je niet eens meer een goede vriend van je oplichten ... Want opeens staat zijn mooie vrouw voor je deur met een wapen. Ze heeft zelfs schietlessen gevolgd (Maccabi of Hapoël?) zegt ze. Probeer zo iemand maar te overtuigen dat je het hebt gedaan om te “snoeien om te bloeien”. Zegt zij: “Betalen of ik ga malen ...” Er is altijd een baas boven baas ... Nu zijn er wel verzachtende omstandigheden – het speelt zich af in Diemen, het Almere van Amsterdam zal ik maar zeggen, maar dan zonder windmolens. Maar de schrik zit er goed in bij mij, dat wel ... Vrouwen en wapens zijn een slechte combinatie (mannen en wapens trouwens ook ...)
Tja dat “snoeien om te bloeien”. Da’s weer wat anders dan “samen aan het werk” en andere betuttelende thema’s uit het verleden. “Veiligheid en verantwoordelijkheid” meen ik me ook ergens te herinneren. Nee dan is “snoeien om te bloeien” natuurlijk veel transparanter. Je weet tenminste dat je als burger weer gepakt gaat worden. En dat bloeien: we zitten nog te wachten op dat “eerst het zuur dan het zoet” van Balkenende ...
De eerste vraagtekens zijn er al:
In Rotterdam gaat de bibliotheek van 21 naar 6 vestigingen, in Amsterdam komen 5-7 van 28 vestigingen in het gedrang, in Den Haag verwacht men dat 6 of 7 van de 19 vestigingen gaan verdwijnen. In de provincie Groningen verwacht men dat er de komende vijf jaar zo'n dertig bibliotheken verdwijnen en daarmee ruim een derde van de bibliotheekvoorzieningen in de provincie.
(bron: http://www.informatieprofessional.nl/nieuws/8238.html)
Nederland kennisland? Dat neemt toch allang niemand meer serieus? Kijk naar de bezuinigingen die al jaren in het Hoger Onderwijs plaatsvinden. Het grote managersdenken heeft ook daar verwoestend gewerkt. Allerlei kleinere talenopleidingen – vaak Oost-Europese – werden geruisloos gesloten. Opleidingen als Theologie, Papyrologie, Egyptologie – ooit opleidingen en vakken aan de UvA – werden al jaren geleden gesloten. Niet rendabel, te weinig studenten, te duur. Nee, het moet breder – geen theologie maar Religiestudies – alsmaar breder – Europese studies – totdat het elastiek knapt en er helemaal niets meer overblijft aan kennis. Tja...
Andere tekenen van het snoeien zijn ook nu al zichtbaar:
(bron: De Telegraaf)
En bij de invoering werd gesteld door vriend Hoogervorst – u weet nog wel: van dat vinger-in-de-keel-gebaar – dat je in het nieuwe systeem niet duurder uit zou zijn dan het oude ziekenfonds. Tja wie gelooft politici nog?
Waar kostenbesparingen toe kunnen leiden, moreel gezien, blijkt uit het volgende berichtje uit het AD van 21 oktober :
"Daarnaast kan de exploratie alleen maar plaatsvinden op basis van enkele reizen. Er moet een permanente basis komen die constant bemand wordt. Zie het als een missiepost. Denk aan de eerste ontdekkingsreizigers die Europa verlieten. Zij hadden ook weinig kans op een terugkeer."
Sommige besparingen zijn wel okay. Neem nu de mini-rok, die spaart toch wel veel stof en is daarmee milieuvriendelijker dan ‘gewone’ rokken. In Italië zijn ze daar minder positief over blijkt:
(bron: het Parool)
Jaja, de politie gaat onderzoeken of een rok vulgair is of niet. Terwijl ze daar in Zuid-Italië wel iets anders aan hun hoofd hebben, denk je dan ...
Afgelopen zondag was het de 16e jaartijddag van Rav Shlomo Carlebach. Zelf groeide ik op met zijn liedjes en niggoeniem en werd een grote fan van zijn muziek. Oude bandopnames, CD’s en boeken over hem werden door mij gretig afgenomen. Bij zijn leven verguisd door het rabbijnse establishment dat deze gitaardragende en knuffelende hippie-rabbijn maar niets vond, ja zelfs een beschaming van de Tora! Het verhaal gaat dat hij ooit veelbelovend begon als Talmoedstudent aan de prestigieuze Lithuaanse (dus níet-Chassidische) Lakewood-jesjiva in de VS, destijds onder leiding van Rav Aharon Kottler. Hij mocht zelfs zijn gitaar op de kamer houden. Maar het mocht niet baten. Chabad kaapte hem weg en Carlebach werd één van de eerste gezanten van de Rebbe om jodendom over de wereld te verspreiden middels zijn muziek. Dat slaagde wonderbaarlijk goed. Zo goed zelfs dat ergens in de jaren ’60 de breuk met Chabad volgde. Men fluistert dat het zoenen van vrouwen tijdens zijn optredens en het opgaan van deze rabbijn zelf in de hippie-cultuur, niet langer met de doelstellingen van Chabad te verenigen vielen. Sindsdien ging hij zijn eigen weg en werd hij langzaam zelf een soort Rebbe voor een kleine schare leerlingen die hem trouw volgden bij zijn leven. Een leven waarvan hij de decennia half in Israël, half in Amerika woonde.
In mijn jesjiva werd destijds afgeraden om naar zijn muziek te luisteren. Dat zou een spirituele crisis kunnen veroorzaken omdat Carlebach een getormenteerde ziel zou hebben, zei men. Later, toen ik allang uit die jesjiva was, ging ik samen met een jesjiva- vriend van vroeger een beetje stiekem naar het dorpje waar Carlebach woonde – Mevo Modie’im. Ik wilde hem nu wel eens ‘live’ zien. Om een of andere reden had ik hem nog nooit in het echt gezien. Helaas – hij was niet thuis. In Amerika was hij, vertelde men. Korte tijd later overleed hij.
Na zijn dood werd hij ‘opeens’ door vriend en vijand bewonderd. Een haast onstuitbare stroom aan boeken, CD’s en verhalen rond de persoon Carlebach zijn het gevolg. Want de zingende Rebbe bleek opeens ook die jaren allerlei diepe uiteenzettingen over Tora en mystiek met zijn leerlingen gedeeld te hebben. En zo werd deze religieuze rebel salonfähig bij iedereen: asjkenazisch of sefardisch, orthodox, ultra-orthodox, of zelf seculier. Overal worden zijn liedjes nu gezongen: aan de sjabbat-tafel, bij trouwpartijen, in sjoel en in het leerhuis. Zó salonfähig dat de lol er een beetje af is ...
