Omdat het afgelopen zondag opeens lenteachtig weer werd (nèt na Soekot uiteraard), besloten we met z’n allen gezellig een uitje naar het bos te maken. Met de auto togen we richting het Gooi. Zelfs onze oudste dochter had er zin in! (‘Waarom moet ik mee?’- Bos is saaaaai, etc...). Naarmate we dichter bij onze bestemming kwamen, werd het steeds drukker. Het was maar goed dat mijn vrouw reed, want ik heb altijd de neiging om maar weg te gaan bij al die drukte. Ik had al een prachtsmoes voor de jongere kinderen: “het bos is kapot – dus we kunnen er helaas niet in ...” Geen parkeerplaats te vinden natuurlijk. Na veel passen-en-meten hadden we na 20 minuten een plekje gevonden. Nu ontstond het debat rond de vesten: wel vesten meenemen / geen vesten meenemen – er stond immers een flink windje. Nadat dit debat was opgelost, liepen we met drinken bij ons richting bos. Wat een drukte: overal wandelende, fietsende en pratende mensen. Lekker voor je rust, die natuur. Na ca. 10 minuten brak het drinken-plassen debat aan. “Mag ik drinken?”- “Nee, nu nog niet anders moet je straks plassen” – “Maar het is heeeel warm en ik heb heeel veeeel dorst”, etc etc. Uiteraard verlies je dat als ouders en even later slurpten de jongste dochters tevreden uit een pakje drinken. Zoals door ons voorspeld, klonk na enige tijd de ‘K moet plassen’- mantra. Dat mag mijn vrouw regelen – die is daar veel beter in als vrouw. Was nog best lastig, dat plassen met zijwind die aardig doch fier over de heidevlakte blies ...
Na ruim een uur trokken we de stekker uit de rustieke boswandeling (“mag ik naar huis ik ben moe”, “het is warrum”, “kijk een vlieger! – neeee het is een vooogel”) en besloten in het nabijgelegen etablissement een slokje te drinken. Ik was wel aan wat sterkers toe, inmiddels ... Het etablissement maakt onderdeel uit van een keten die vindt dat de klant weliswaar koning is, maar dat hij toch voor zijn eigen bediening moet zorgen. Op deze warme en drukke dag wreekte het karige aantal werknemers – en waarschijnlijk matig betaald – zich zichtbaar: het was een ongelofelijke bende. De grond was vies, de tafels waren sjmotz, wc’s smerig, en schone dienbladen waren niet te vinden. Sterker nog – vieze dienbladen met kopjes en borden erop lagen op de grond in de gang waar de wc’s waren. Dan maar een vies dienblad. Na een leeg vies tafeltje gevonden te hebben, begon het genieten van de consumpties pas echt! Loon naar werk.
“Bijna net zo erg hier als in Israël”, mopperde ik, “schande!”. “Ja, zijn mijn vrouw het is hier inderdaad nòg viezer dan in Israël”. Hè? Dat bedoelde ik toch helemaal niet – ik bedoelde juist dat het in Israël nòg erger is! Geduldig legde ik mijn standpunt nogmaals uit. Maar nu bleek dat het niet om een misverstand ging, maar een duidelijk dissident standpunt: Het zou hier in dit Nederlandse restaurant nòg erger zijn dan in Israël! Terwijl ik nog op een snedig antwoord broedde, mengde onze oudste dochter zich in het gesprek, op licht triomfantelijke toon: “Mam, ik wist dat je Israël zou verdedigen!”. ‘Chips’, dacht ik – ‘straks gaat onze tweede dochter van 8 zich er ook al mee bemoeien, en die zal dan ook wel weer de kant van haar moeder kiezen’. Ik had gelukkig het CDA-congres goed gevolgd op tv en op internet. In een Verhagen-achtige formulering verklaarde ik “dat het mogelijk hier in Nederland erger is dan in Israël, maar dat verder onderzoek dat moet uitwijzen. Ondertussen zullen we de ontwikkelingen in deze kritisch volgen”. Ik benadrukte tevens dat mijn vrouw natuurlijk het volle recht heeft om een andere mening te koesteren – zolang we maar naar buiten één lijn trekken. Tijd om huiswaarts te keren ...
Over media gesproken. Door Geenstijl.nl werd ik Baroech Hasjem gewezen op het belangwekkende programma Puberruil. Geenstijl (klik hier voor website) omschreef dit zo:
Mijn interesse was uiteraard gewekt. Omdat mijn vrouw en ik echter die bewuste dinsdagavond uitgingen, liet ik mijn oudste dochter alvast voorkijken. Zelf zou ik dan op ‘Uitzending gemist’ nagenieten ... Ontluisterend, anders kan ik het niet noemen. Los van alle gekte van die Feijenoord-sekte, vraag ik me af wat de KRO nu met deze onzin wil. Rating? Eigenlijk wrang dat Wilders wordt aangeklaagd wegens belediging van moslims en haatzaaien, terwijl in dit programma toch allerlei vooroordelen over Joden de revue passeren. Tuurlijk, die worden zogenaamd aan het einde van het programma genuanceerd, maar ondertussen toch maar even geventileerd. De kosjere cake die Jade meeneemt is misschien wel vergiftigd, denkt pa Wilson. Haha – lachen toch? Nog steeds een populair thema in Arabische antisemitische propaganda overigens, Joden die Arabieren willen vergiftigen. “Werken is niet mijn ding”, zegt de verwende Jade, terwijl ze wanhopig in een Z*-filiaal wat textielwaren op maat moet sorteren. Lekker bevestigend vooroordeel: alle Joden zijn rijk, etc. Wat bezielt je eigenlijk om aan zo’n programma mee te doen? Leuk toch ook om als Joods meisje anno 2010 als ‘Anne Frank’ betiteld te worden. Lachuh ...
En wat bezielt het Maimonides om mee te werken aan zo’n dom programma? We zien de immer glimlachende docente Channa van Leeuwen Shirley de beginselen van Bijbels Hebreeuws bijbrengen. De presentator vermeldt nog even ‘dat het heel bijzonder is dat Shirley hier mag zijn. Normaal mogen er geen niet-Joden de school binnen’. Is dat zo? Verboten für niet-Jüden? Wat een triestheid en oppervlakkigheid allemaal. Veel dingen lijken in scène gezet: heeeel fake is bijvoorbeeld Jade die aan het eind zegt dat deze semi-Tokkies uit Putte voelen als familie die ze niet eerder had ontmoet.
Kijk zelf maar op ‘Uitzending gemist’.
Aanklagen die KRO!
