Tjonge, wat doen ze raar daar in Israël hè? De afgelopen weken stonden wat Israël betreft berichten in het licht van de ‘charedim-versus-seculieren’ strijd. Kortom: hoog tijd om zo veel mogelijk zwart-wit denken uit de kast te halen, stereotypen op te poetsen, ronkende voorspellingen te doen, en zelfs vergelijkingen met de Taliban niet te schuwen. Ja, Powned wist zelfs te melden dat ‘Nederlandse Joden’ de ‘Talibanisatie van Israël’ vrezen. Jazeker, niets minder dan dat ... Deed me een beetje denken aan wat Wim Kan ooit zei: democratie is de wil van het volk. Elke dag lees ik weer in de krant wat ik nòu weer wil ... Hebben ze echt alle Nederlandse Joden geënquêteerd om te concluderen wat die ‘Nederlandse Joden’ precies vrezen? Prima, laten ze dan vooral de gegevens aan JMW en de Joodse organisaties geven want die weten ook na enkele diepgaande demografische onderzoeken nog niet precies wat / waar / wie die Nederlandse Joden nu precies zijn ...
Beth Sjemesj – Huis van de Zon. Hoewel, zo zonnig is het daar nu niet ?. In de jaren ‘80 van de vorige eeuw was het nog een perifeer dorpje, niet ver van de snelweg naar Jeruzalem, met veel kansarme Oriëntaalse gezinnen. Werkloosheid, criminaliteit, drugsgebruik – werd er gefluisterd ... eind jaren ’80 / begin jaren ‘90 werden er nieuwe wijken in Beth Sjemesj bijgebouwd, waar zelfs nieuwe bewoners op af kwamen met een hogere economische draagkracht en meer opleiding. Voor jonge gezinnen waren de huizen er beter betaalbaar dan in de grote steden; mensen uit het oude Beth Sjemesj konden nu eindelijk eens aan een ruim huis komen en studenten waren blij met de centrale ligging aan de snelweg tussen Jeruzalem en Tel Aviv. De stad leek op te bloeien.
Tegelijkertijd ontdekten de charediem (letterlijk: vrezenden, oftewel ultra’s) ook de stad en haar mogelijkheden qua ruimte voor nieuwe wijken. In 10 jaar tijd – van 1995 tot 2005 steeg de bevolking van ca. 20.000 tot 65.000 mensen, waarvan veel orthodoxen en ultra-orthodoxen. In 2010 heeft Beth Sjemesj volgens de Rebbe van Wikipediwitsch al ruim 80.000 inwoners, waarvan 1/3e charediem. Volgens deze zelfde Rebbe heeft de stad thans op de schaal van economisch-sociale ontwikkeling de bedroevend lage score van 3 uit 10. Om u een idee te geven: Herzliya scoort een 9, evenals Givatajim en Kiriat Ono. Een score van drie is echt heel laag – je zit dan in de groep van Arabisch-Israëlische steden als Kfar Kassem en Taibe (opnieuw volgens de Wikipediër Rebbe en de Gaon van Internetowitsch). Ik bedoel: het door raketten geteisterde perifere dorpje Sderot in Zuid-Israël heeft de score van 5 ... Verder heeft maar 39,4% van de inwoners een middelbare school-diploma en ligt het gemiddelde salaris ruim 1000 sjekel onder het landelijke gemiddelde (charedi zijn is geen vetpot ...). Nu begrijpt u iets meer van de achtergrond: de stad is in korte tijd veel te snel gegroeid met allerlei inwoners van verschillende herkomst die niet echt aansluiten bij het ‘oude’ Beth Sjemesj. Alle ingrediënten dus voor een leuke etnisch-religieuze klassenstrijd ...
Dat het ook anders kan, bewijst een verhaal over de illustere Jeruzalemse rabbijn Shlomo Zalman Auerbach. Zoals u ziet echt poepie-vroom ... Op een dag had hij een afspraak met zijn zoon. Ze zouden elkaar bij een bushalte treffen. De zoon wachtte op de afgesproken plek maar tot zijn verbazing was zijn vader er nog niet. En die kwam maar niet ... Na een tijdje zag hij in de verte het silhouet van zijn vader – een hoogbejaarde man die, slecht ter been, langzaam kwam aanlopen. Snel liep hij de oude man tegemoet en vroeg hem waarom hij niet was verschenen op de afgesproken plek – was er iets gebeurd? ‘Ach’, zei de grijze Tora-geleerde, die zich zijn hele leven gewoon in een stadsbus liet vervoeren, ‘op een gegeven moment kwam er een vrouw naast me zitten die zeer schaars gekleed was. Ik kon het niet meer verdragen en vroeg dus of ik op mocht staan. Maar ja wat dan? Als ik blijf staan of zeg waarom ik opstond dan maak ik haar beschaamd. En dus zei ik dat ik op mijn bestemming was aangekomen en verliet de bus. Vandaar dat ik de resterende weg moest lopen ...’ Een verhaal dat op internet werd verteld door niemand minder dan de voormalige opperrabbijn Lau. Je kan denken over die rabbijn wat je wilt, maar hij ziet de schaarsgeklede vrouw toch allereerst als mens. Dat het hem stoort dat zij zo schaars gekleed is, lijkt hij vooral zichzelf aan te rekenen. Vandaar dat hijzelf de conclusie trekt en gaat lopen ... Geen gespuug, geen maf gescheld, geen opgefokt gedrag maar een eerlijke diepreligieuze houding die eerder van bescheidenheid getuigt dan van agressief extremisme ...
Nee, dit zal niet zo maar weer verdwijnen, maar het zijn misschien wel de puberale trekken van een ultra-orthodoxe gemeenschap die zich niet meer kan terugtrekken in het eigen ghetto en haar plaats in het moderne Israël nog moet vinden. Een beetje geduld van seculiere kant kan daarbij positief werken, vooropgesteld dat het agressieve gedoe stopt.
Tot slot: u dronk misschien al die jaren uit valse hoop liters rode wijn. Allemaal bogus misschien vanwege mogelijk vervalste onderzoeksdata. En in Appingedam werd in een emmer een nieuwe mug ontdekt: een variant van de dansmug. En blijk je niet te dik vanwege je genasj, maar door je darmbacteriën:
Door een samenspel van deze enzymen en een bepaald type darmflora kan vervolgens bijvoorbeeld overgewicht in de hand worden gewerkt. Zo zou het ‘obese microbioom’ efficiënter in staat zijn vanuit de voeding energie beschikbaar te stellen aan de gastheer, waardoor consumptie van een lager aantal calorieën toereikend zou zijn (bron: nu.nl).
Enfin, lees verder zelf maar ...
En mag je je partner kussen die net vlees heeft gegeten als je zelf net melkkost hebt gegeten? Met deze (nep?)vraag aan rabbijn Jaron Durani sluit ik af zonder u de oplossing van dit zwaarwegende religieuze vraagstuk te geven, hoewel u als Hebreeuws lezende de clou hier kunt vinden.
Sjabbat sjalom!
