Jarenlang werd ons in psychologenland geleerd dat alles te maken had met je kindertijd, en dat je ouders dus altijd de hoofdschuldigen zijn van je ongeluk. Een vervelende jeugd is een automatische intake voor langdurige therapie, decennia later. En inderdaad is nu nogmaals bevestigd dat alles altijd door je jeugd komt, en dus door je ouders. Maar nu weer punkt farkehrt zou je in het Jiddisj zeggen. Want, een gelukkige jeugd is nu juist weer de boosdoener. Je hebt namelijk meer kans op een depressie na een fijne jeugd, volgens nu.nl. En geheel in lijn met de gehele omkering aller Werte: wie een ‘weinig gelukkige jeugd’ heeft doorgemaakt, kan juist een kleinere kans hebben om na stress in een depressie te komen. Esther Nederhof van het UMC Groningen heeft dat allemaal uitgezocht en legt uit hoe dat werkt: “Als je je aanpast aan je vroege omgeving die stressvol is, ben je op latere leeftijd mentaal beter gewapend … net zoals een dier dat zich aanpast aan zijn leefomgeving.'' Zijn we allemaal toch weer beesten …
Bovenstaand bericht deed me op één-of-andere manier denken aan de verhalen in de Tora over de Israëlieten in de woestijn – hun jeugd (Jer. 2:2). Hiermee begonnen we in Parsjat Besjalach (15:22), die over enkele weken verder gaat met het Gouden-kalf-verhaal (32:1) en waarmee in het boek Bemidbar weer de draad wordt opgepakt. Het beeld is een beetje hetzelfde: of het nu heel goed gaat (wonderen, redding, etc.), of juist niet (geen water, geen eten, Amalek) – men heeft altijd wat te klagen en is snel verveeld … Want klagen over water is op zich niet zo gek na drie dagen zonder te zitten (15:22), hoewel je na de wonderbaarlijke wonderen van de Uittocht wel wat meer hoop mag hebben op een goede afloop. Maar ja, Mosjé weet het bitter water van Marah weer zoet te maken, en in Elim zijn twaalf waterbronnen en zeventig dadelpalmen (15:27). Water en eten genoeg weer. Hoewel, wat doe je met zeventig dadelpalmen als je met zo'n 600.000 mannen bent en een onbekend aantal vrouwen en kinderen? Vandaar dat sommigen zeggen dat de bedoeling is: zeventig soorten dadels. Of zeventig dadelpalmen voor elke stam (wordt nog krap, denk ik). Of zeventig dadelpalmen voor elk individu, volgens anderen. Maar even later – wanneer men wegtrekt uit Elim met zijn water en dadels – klaagt men alweer over de vleespotten van Egypte (16:3). En wie zijn vaak de schuldigen:? Mosjé (vader) en Aaron (moeder). Enfin …
Afgelopen maandag was het Blue Monday, de meest depressieve dag van het jaar. Althans volgens een Britse psycholoog, Chris Arnell. Gelukkig is deze vervelende dag alweer voorbij en de volgende ochtend opgevolgd door een andere bijzondere dag, die u ook waarschijnlijk aan u heeft laten voorbij gaan: dinsdag 21 januari, Wereldknuffeldag 2014. Vreemd genoeg besteden de Nederlandse media weinig aandacht aan knuffeldag, alleen op Facebook is iets te zien (overigens heb ik zelf geen Facebook …). Ik werd geattendeerd op deze bijzondere dag via een Duits TV-programma waar ik dinsdagochtend tegenaan zapte – Welt Knuddeltag. Een leuk item volgde over deze dag. Blijkbaar is men momenteel relaxter in Duitsland dan in Nederland, want vijftien jaar geleden zou een quatsch-onderwerp als Wereldknuffeldag geheid een lang item krijgen. Nee, het Nederlandse nieuws hield zich – zo controleerde ik al ondertussen zappend – vooral bezig met de ellende in binnen- en buitenland. 1 Maart is het Nationale Complimentendag – ik zeg het alvast maar even …
Dan maar even naar Israël voor wat nieuws. De kranten berichten daar over een tragisch ongeval met bestrijdingsmiddelen in een woning in Jeruzalem. Een familie had een insectenverdelger of zoiets laten komen en deze besproeide begin deze week de woning en liet een chemische substantie achter die hij vrijdag zou ophalen. Ondertussen zijn twee kinderen van het gezin al overleden aan de gevolgen van het zeer zware vergif dat via de lucht wordt verspreid; twee andere kinderen liggen kritiek op de IC. Het bestrijdingsmiddel had nooit in huis gebruikt mogen worden; het hele gebouw is ontruimd, evenals een nabijgelegen school. Bekijk het hier in de Yediot. Waar dient het vergif dan wel voor? Voor het verwijderen van insecten van bomen, of zoiets. Tja, ik weet het niet hoor, maar ook dat lijkt me niet gezond – gezien de fatale gevolgen. Er wordt nog gekeken of het gif überhaupt eigenlijk wel gebruikt mag worden in Israël.
Verder heeft men besloten in een voorlopig wetsvoorstel dat men in de toekomst nog maar één opperrabbijn wil in Israël, en niet meer twee – één Asjkenazische en één Sefardische. Ook probeert men de rabbinale rechtbanken in Israël los te maken van het opperrabbinaat.
Uiteraard zal er wel weerstand bestaan tegen deze plannen. Of het gaat lukken zal de toekomst moeten uitwijzen. Over toekomst gesproken. Op de vraagbaak van moreshet.co.il kwam ik weer eens de vraag tegen of autistische kinderen de toekomst kennen en de kunst van profetie beheersen als media. De vraagsteller wil van rabbijn Jitschak ben Josef weten of dit klopt. Deze zegt samengevat het volgende:
Autistische kinderen leiden aan communicatieproblemen op verschillende niveaus. Met de computer weet men hun lees- en schrijfvaardigheden te vergroten en vooruitgang te boeken. Maar metafysische antwoorden aan hen proberen te ontfutselen is cynische uitbuiting die niet op waarheid berust. Men schermt, om dit goed te praten, met de rabbijnse uitspraak dat na de verwoesting van de Tempel de profetie aan de dwazen zou zijn gegeven. De rabbijnen willen met deze uitspraak juist ervoor zorgen dat mensen geen (semi-)profetische uitspraken meer doen. Wie dit soort dingen zegt over autistische kinderen, staat niet in de realiteit. En ook de bekende rabbijn S. Auerbach zei dat men moet stoppen met deze kinderen als medium te gebruiken.
Op de website Messages from Heaven: Daniel Autism’s World denkt men daar natuurlijk heel anders over. De foto met het bord met de Joodse letters (links) is het seance-bord dat voor de communicatie wordt gebruikt en waarmee het kind de boodschappen doorgeeft.
Sjabbat sjalom!
