Na Sjawoe’ot breekt een periode aan van ongeveer drie maanden zonder feestdagen. De reden lijkt me vrij logisch: de meeste bijbelse feesten hebben een agrarische achtergrond. Na het begin van de zomer – rond Sjawoe’ot – valt er niet zo heel veel meer te doen op het land. Pas aan het einde van de zomer komt men weer in actie om alles herfstklaar te maken. Rond het begin van de herfst vallen dan ook weer opnieuw een aantal bijbelse feesten: nieuwjaar, Jom Kippoer en Soekot – een feest dat duidelijk de overgang naar de herfst markeert. Het wordt in de Tora ook wel het inzamelingsfeest genoemd, omdat alle landbouwproducten naar binnen worden gebracht zodat ze niet nat zullen worden wanneer de eerste regens – enkele weken nà Soekot – zullen vallen. Veel te feesten valt er dus niet tot september – of u moet Tisja Be’aw, de treurdag ter herinnering aan de verwoesting van de Tempel, een feestdag vinden ...
Afgelopen week werd ik aangesproken door een van mijn vele fans. Hij wees me er op dat mijn column van vorige week een beetje ‘bozig’ was. Terwijl ik normaliter altijd humoristisch en vrolijk ben. En dat is natuurlijk ook zo. Want het leven is natuurlijk ook één groot feest. En dat er ook nog zoiets bestaat als politiek en keuzes die vergaande gevolgen hebben, moet die pret niet drukken. Ik bedoel: bezuinigingen op de brandweer, dat is toch ook gewoon lollig? Als je mij vraagt waar zou jij op bezuinigen Mock, dan zou ik zonder nadenken meteen ‘de brandweer’ roepen. Want dat heeft toch verder ook geen gevolgen, mag je aannemen:
Brandweerlieden krijgen andere roosters en het aantal mensen dat beschikbaar is voor calamiteiten wordt verlaagd van 107 naar 88. Ze zullen worden getraind om in de binnenstad uit te rukken met zes man in plaats van zeven. Bron: nos.nl
Nee, het is allemaal één groot feest. Híer, om meteen al een beetje in de weekendsfeer te komen en wie houdt er nu wèl er van om op maandag weer aan de slag te gaan? Eventueel aan te vullen met andere dagen die u niet leuk vindt ...
Enfin er was ook veel goed nieuws. Neem nu Israël daar is nu de ‘cottage opstand’ in volle gang. Met cottage bedoel ik die korrelige witte kaas met weinig smaak – een soort mislukte feta of zo – die nu opeens razend duur is geworden. Cottage is een heel populaire kaas in Israël. Er zijn gezinnen die met gemak één of twee potjes per dag wegkanen. Wat is er aan de hand? Ooit – heel lang geleden – was Israël een socialistisch land, of in ieder geval probeerde men een samenleving op te bouwen naar deze idealen. De hoogtijdagen van de Histadrut moet je maar denken. De tijden dat je als kibboetsbewoner nooit je water hoefde te betalen, er nog gewoon wekenlange stakingen door dienstverlenende ambtenaren waren (afval, douane), buitenlands geld niet zo maar gekocht en ingewisseld kon worden bij een bank, en je als staatsbedrijf vrijwel ongelimiteerde steun kreeg, ook als die niet heel veel bijdroeg om economische problemen in het bedrijf op te lossen – enfin de goeie oude tijd ... We kunnen er natuurlijk om lachen, maar erg sociaal is Israël niet meer sinds de jaren 90 van de vorige eeuw.
Enfin, één van de verworvenheden uit die goeie oude tijd was dat er zeer strikt toezicht werd gehouden op de prijzen van levensmiddelen. Van allerlei voedsel en drinken stond de prijs vast en daarvan mocht je niet afwijken. Strenge controles moesten overtreders opsporen. Onder andere brood en melk werden in die tijd zwaar gesubsidieerd. In de loop der tijden verdween dit bijna allemaal, maar blijkbaar nog niet helemaal. Sinds kort schijnt de prijs van melkproducten geheel vrijgegeven te zijn. Het gevolg was uiteraard niet wat de aanhangers van de vrije markt altijd beloven: alles wordt goedkoper. Integendeel – de prijs van de geliefde cottage kaas steeg met 50%. Voor grote en arme gezinnen een ramp, omdat niet alleen deze kaas duurder is geworden. De afgelopen jaren zijn de kosten voor voedsel in Israël volgens sommigen met zo’n 20-30% gestegen – zonder dat de koopkracht natuurlijk meesteeg. Maar men heeft er nu genoeg van. Een facebook-pagina werd geopend met de oproep om de cottage kaas nu te boycotten. Is wel grappig natuurlijk dat er ín Israël een boycot van Israëlische producten wordt ontketend door Israëli’s zèlf! In korte tijd hebben zich inmiddels al 60.000 mensen bij de oproep aangesloten.
Gisteren werd het cottage-probleem in de Knesset behandeld, wat uiteraard zoals gewoonlijk leidde tot een inhoudelijk sterk debat. Op het hoogtepunt van de discussie, waarin de oppositie Netanyahu verweet de kloof tussen arm en rijk alleen maar groter te maken, zette één van de leden van Kadima een potje cottage cheese op de tafel van Netanyahu.
Waarbij hij zoiets zei als: ‘alsjeblieft, een cadeau voor de minister-president – het is immers een schaars goed geworden’. Dat schoot een politicus van Shas in het verkeerde keelgat, die dit een belediging van de Knesset noemde. En dat nog wel van een partij die door de jaren heen zelf ook wel rare dingen zei in de Knesset ... Leg néér die cottage... Enfin, u kent dat wel, scheidrechter erbij in de persoon van Achmed Tibi die op dat moment voorzitter van de Knesset was (jawel, een Israëlische Arabier ...). Het potje cottage cheese moest verwijderd worden. Ergens in het debat schijnt Netanyahu toen een kop koffie met wafels te hebben genuttigd. Dit kwam hem op een reprimande van voorzitter Tibi te staan. “Het is verboden om in de Knesset te eten”. “Mag koffie dan wel,” schijnt de minister-president toen gevraagd te hebben. Tibi kwam meteen met een psak (= halachische uitspraak): “Koffie mag wèl, wafels niet!” U ziet het – een debat op hoog niveau.
In Nederland hebben we natuurlijk ook gezien wat de vrije markt opgeleverd heeft op het gebied van water, elektra, gas en de zorg. Onbegrijpelijk dat mensen die onzinpraatjes nog geloven. Nog maar zo’n 5 jaar geleden zou volgens Hoogervorst de zorgverzekering juist goedkoper worden. Dream on ...
En wat was er verder? Niet veel nieuws, behalve dat aarde eten gezond is, er jaarlijks 700 doden zijn door geluidsstress (bijna net zo veel als de griep dus?), de Russen een Ufo vervoeren en natuurlijk dat bijzondere symposium in Barneveld over ‘Gelovende minderheden in seculariserende meerderheid’, waar André Rouvoet, Rabbijn R. Evers en Arjan Lock, directeur van de EO, in discussie gingen.
Alvast enkele hoogtepunten:
Het lijkt wel of de Bijbel bijna altijd haaks staat op de idealen uit de moderne cultuur. De Bijbelse idealen gaan over schoonheid van de geest, terwijl de culturele idealen over de schoonheid van materie en macht gaan.
(....) Arjan Lock (EO-directeur) begon met de schrikbarende cijfers: 100 jaar geleden geloofde 2% van de bevolking niet, in 2008 was dit getal gestegen tot de meerderheid. Er is geen land waar het zo hard gegaan is. Er zijn daar drie oorzaken voor: het functionaliseringsverlies (de kerk is niet meer nodig voor armoedezorg en ziekenzorg), de gestegen welvaart en de komst van de televisie.
Lees zelf verder (of niet).
Sjabbat sjalom!
