Ach, het waren weer drukke tijden. Neem nou dat WHO-rapport over de consumptie van vlees. Het kwam er op neer dat bewerkt vlees eten ongeveer net zo gevaarlijk is als roken. Ook dit bericht in de media verliep volgens een bekend patroon: eerst ongeloof en angst – tjonge, wat nu?! Dan mengen de vlees- & voedseldeskundigen zich in het debat en nuanceren het. Eventueel door juist op de heilzame kanten van vlees eten te wijzen (de morele vraag of vlees eten okay is doet even niet mee in de hele discussie). De oplettende lezer / kijker / luisteraar vraagt zich ondertussen stiekem af of de deskundige tot de vleeslobby behoort of daar sterke banden mee heeft. Vervolgens reageert de WHO zelf en stelt dat het rapport niet goed begrepen is, dat het anders bedoeld was. Na een korte rimpeling is het weer stil en zal er weinig veranderen. Want bewerkt vlees is natuurlijk niet zo gezond als de vleeslobby stelt, maar ook niet zo gevaarlijk als sommigen menen. Anders zou de mensheid allang uitgestorven zijn.
Maar opmerkelijk was de reactie van het Ministerie van Gezondheid in Israël, dat in de Jerusalem Post was te lezen. Terecht beschouwden ze daar het rapport van de WHO als overdreven – bewerkt vlees eten is minder gevaarlijk dan roken met betrekking tot kanker, maar ze herhaalden nog even hun eigen voedingsadvies dat wel degelijk streng is ten aanzien van bewerkt vlees:
Eén à twee keer per maand bewerkt vlees eten? Wie houdt zich daaraan, vraag ik me dan af. En wat zegt het Nederlandse ministerie eigenlijk van de toch strenge richtlijn van hun Israëlische collega’s? Overigens heb ik met de cijfertjes ook wel problemen. Levert eenmalige blootstelling aan tabaksrook dan een 10 x 18 = 180% grotere kans op longkanker op? Elke keer? En als je dan toch elke dag 50 gram bewerkt vlees eet, is je kans na één week op kanker dan 7 x 18 = 126% hoger in vergelijking met iemand die dat die week niet deed?
En, heb je het ene risico gehad, dan doemt een volgend al weer op. Stel je eet geen bewerkt vlees meer in dezelfde hoeveelheden als vroeger – sowieso een slim idee. Dan nog is er het probleem van ‘vervuiling door microplastics’ en wel door slijtende autobanden, aldus nu.nl. U denkt allemaal quatsch, maar lees:
Duizend ton? Als het waar is, een ongezond hoge hoeveelheid. Want we weten helemaal niet goed wat die microplastics doen. Maar fijnstof – waar deze microplastics toe behoren als ze in de lucht komen – is niet erg gezond. Uit een persbericht uit 2013 van de Universiteit Utrecht:
Duidelijk is dat focussen op één gezondheidsaspect weinig zin heeft. Er moet een totaalplan komen om de gezondheidsrisico’s van de moderne wereld te beperken en te beheersen. En dat betekent andere prioriteiten die minder op economische korte termijndoelen zijn gericht, maar meer naar de langere termijn kijken. Naar welzijn, leefbaarheid, bescherming van het milieu en de aarde.
En dat betekent ook met een open mind naar dingen blijven kijken. Gedurende lange tijd ‘wist’ iedereen dat je krabben rustig in kokend water kon koken – die voelen tóch geen pijn. Ook als je ziet dat de krab uit de pan wil, dan is dat gewoon een soort reflex. Waarschijnlijk een overblijfsel van het onzinnige idee van Descartes, die al in de 17e eeuw stelde dat dieren geen pijn voelen. Kennis leidt inderdaad niet altijd tot een hoger moreel besef … Niemand minder dan Dawkins schijnt hier iets zinnigs over gezegd te hebben, enkele jaren geleden. Lees het na, even naar beneden scrollen tot ‘But can they suffer’.
Opmerkelijk genoeg vindt de wetenschap nu bewijs dat krabben wél pijn lijden, aldus nu.nl. (Leuk ook voor al die miljarden krabben die eerst levend werden gekookt):
Ook voor religieuze Joden is dit niet onbelangrijk, als men zeer gemakkelijk roept dat de rituele slacht pijnloos is. Zonder dat ik overigens wil stellen dat de industriële slacht per definitie geheel pijnloos en beter is.
Kortom, genoeg huiswerk …
Sjabbat sjalom!
