De afgelopen twee weken was het weer vakantie. Enige logica wanneer een bepaalde vakantie begint en weer eindigt, kunnen wij al tijden niet meer ontdekken. Zo moesten twee dochters op een woensdag na de vakantie beginnen – dat normaal toch al een lekker kort dagje is – en een andere dochter op donderdag (!). Goh, dat zal een goedbenutte week zijn, als je donderdag begint te leren en vrijdag alweer om 12.15 uur buiten staat. De vakantiespreiding tussen de verschillende regio’s maakt het allemaal nóg erger. Boze tongen beweren zelfs dat de krokusvakantie in Amsterdam enkele dagen langer duurde dan in Amstelveen. De International School schijnt het ook weer anders te doen. En over de Joodse scholen heb ik het al helemaal niet – die hebben een van de niet-Joodse scholen afwijkend rooster en het Cheider slaagt er zelfs in een rooster te hebben dat helemaal afwijkt van de rest van Nederland, de andere Joodse school incluis! Kortom, iedereen had in onze omgeving vakantie, maar niemand precies tegelijkertijd. Ik beweer dat er bij het Ministerie van Onderwijs iemand zit die elk jaar met dartpijltjes naar een opgehangen kalender gooit en zo de schoolvakantiedata bepaalt. Om dit te testen, ga ik de vakantiedata van de afgelopen 5 jaar invoeren in een statistisch programma, om te kijken of er enig verband is tussen de verschillende jaren en er mogelijk een patroon zichtbaar wordt.
Uiteraard had ik zelf geen vakantie, maar je ontkomt er niet aan om tenminste één uitstapje per week met je kinderen te maken. Voor je het weet, stappen ze naar het consultatiebureau of de huisarts, of bellen ze met de Kindertelefoon of vertrouwenspersoon op school, om over affectieve verwaarlozing te klagen. En ga maar eens uitleggen aan de opvoedmaffia dat je niet van Duinrell, de Efteling, Wallibi, of andere gehenna houdt. Godzijdank viel de Efteling buiten de gratie en werd er naarstig naar ander vertier gezocht. De keuze viel op de Keukenhof. Nou ja, keuze ... Mijn vrouw werd hierin voornamelijk beïnvloed door enkele Israëlische vriendinnen die haar hadden wijsgemaakt dat de Keukenhof zo bijzonder is, omdat het in al die toeristengidsen staat. Israëli’s zijn namelijk grootafnemers van toeristengidsen. Hoe chaotisch ze in eigen land ook mogen zijn, op vakantie gaat alles volgens het boekje. En dus liep ik samen met vrouw en kinderen op een winderige en druilerige dag op de Keukenhof – want “over een week of twee is het alweer afgelopen en moeten we tot volgend jaar wachten” (Goh, wat erg ... dûh).
Het was precies zo erg als ik verwachtte. Een hoge toegangsprijs, veel toeristen – vooral veel verregende Japanners – gestileerde bloemperken met hier-en-daar kitscherige watervallen, aangelegde vijvers, slechte koffie en grote hoeveelheden steeds terugkerende tulpen in allerlei onnatuurlijk felle kleuren. Want je krijgt de indruk bij een grote bloemist te zijn – geen sprankje natuur is er te ontdekken. Alles is aangelegd, keurig bijgehouden, geknipt, geïrrigeerd. De bloemen zelf lijken naar de uitzonderlijke vormen en kleuren te zien in een laboratorium in elkaar geknutseld. Daar is geen Goddelijke Schepping of evolutie aan te pas gekomen. Even in de genoomscheider, het reageerbuisje, onder de microscoop, in de magnetron, en zie hier weer een heel nieuwe serie bloemen voor dit jaar. Postfris wel te verstaan.
Bij elke bloem staat een naamkaartje. Wie de namen bestudeert, komt tot een opmerkelijke conclusie. Zelfs de namen die aan de bloemen zijn gegeven, verraden het tot cultuur maken van wat ooit natuur was, het ver‘dingen’ van de natuur. Een lijst van opmerkelijke namen die ik aantrof: ‘Comedian’, ‘Dow Jones’, ‘Cum Laude’, ‘Parisienne’, ‘United States’, ‘Royal Virgin’, ‘Ice Cream’, ‘Pick Up’, ‘Ad Rems’. Naast elk bloemperkje wordt natuurlijk reclame gemaakt voor de leveranciers en kwekers van de bloemen, uit Noordwijkerhout of Enkhuizen bijvoorbeeld. Want alles is business. Want je kunt natuurlijk ook kunstwerken aantreffen tussen de gestileerde bloemperken. Neem nou de kunstenares R.N. van wie een fallisch gesteente wordt aangeboden voor maar € 3000. Om voor mij onduidelijke redenen staan er verder nog allerlei symbolen in de Keukenhof die naar New York verwijzen, zoals een kartonnen Vrijheidsbeeld en enkele foto’s van New-Yorkse wijken als Queens. Wat heeft dat met bloemen te maken, denk je dan. Voor een Japanse toerist is het geen beletsel om zich te laten fotograferen voor een bloemperkje met tulpen, met als achtergrond de foto van de wijk Queens. Twee vliegen in één klap. Kan ze zeggen dat ze in de Keukenhof en in New York is geweest ...
Vroeger dacht men dat de aanblik van en de ervaring met de ruwe, ongecultiveerde natuur bij de mens een godsdienstige, haast mystieke ervaring teweeg kon brengen. De ervaring van de oerkracht van oneindige zeeën, hoge, moeilijk begaanbare machtige bergen, ondoordringbare bossen en de stilte in een ovenhete woestijn, doordrongen de mens van het wonder van de Schepping. Van het wonder dat er überhaupt ‘iets’ is, en niet Niets. Vandaar dat de rabbijnen bij het zien van allerlei natuurfenomenen een beracha (zegenspreuk) instelden: voor de aanblik van hoge bergen en heuvels, machtige zeeën en woestijnen: Gezegend U God, die de Scheppingswerken heeft gemaakt. Voor de oceanen en volgens sommigen de Middellandse Zee: Gezegend U God, die de grote zee heeft gemaakt. Geef mij maar liever het stukje (relatief) ongecultiveerde natuur bij een van de sloten achterom bij mijn huis – waar onkruid en alles door elkaar groeit – dan de hypergestileerde Keukenhof, die vooral een toeristische ontmoeting met de natuur is.
Maar, toch wel een zegening verdient: Hamotzi Keukenhof min Ha’aretz – Gezegend U God, die de Keukenhof uit de aarde deed ontstaan .....
