Het was wel even schrikken afgelopen week toen bleek dat SpongeBob niet zo pluis is. U dacht dat het educatief, leerzaam en grappig is. Dat is het ook, maar vooral voor volwassenen misschien, minder voor kinderen:
(...) De prestaties van kinderen van 4 die net naar een aflevering van SpongeBob hadden gekeken, werden daarin vergeleken met even oude kinderen die hadden zitten tekenen of naar een educatief programma hadden gekeken.
De SpongeBob-doelgroep bleek minder goed te scoren in aandachtstestjes en het oplossen van kleine vraagstukken.
(...) Kinderen die net naar SpongeBob hadden gekeken, bleken op ongeveer de helft van het vermogen te presteren dat de andere kinderen aan de dag legden.
Zo dat is niet mis. Maar goed, denk ik dan met mijn Joodse vader-genen, de helft van het IQ van een genie is nog steeds respectabel – daar kun je best mee in sjoel komen ... Maar echt spooky werd het aan het einde van het AD-artikel:
Maar waarom geldt dat voor tv-kijken en niet voor lezen? Daar gebeuren toch ook allerlei onwaarschijnlijke dingen (religieuze literatuur incluis)? Is dat dan ook slecht voor je cognitieve vaardigheden?
En dan natuurlijk iets dat ik al jaren weet:
Donkere chocolade bevat het plantaardige ingrediënt epicatechine, wat de spiergroei stimuleert op dezelfde manier als joggen dat doet. Dat blijkt uit proeven met muizen verricht door Amerikaanse onderzoekers.
Nu alleen nog kijken of dat ook voor mensen geldt. Sommige mensen zijn immers ratten ...
Enfin, in Israël zit men ook niet stil. In de traditionele jaarlijkse ontmoeting tussen de beide opperrabbijnen van Israël en de opperbevelhebber van het Israëlische leger kwam een zeer belangrijk onderwerp ter sprake: het zingen van vrouwen tijdens militaire ceremonies. Het is namelijk al een tijdje onrustig rond de zingende nimfen in uniform. Recent verliet een aantal orthodoxe jongens een ceremonie omdat de vrouwen daar zongen. Moet kunnen, vonden ze. Het leger oordeelde anders en verwijderde vijf van hen van hun opleiding tot officier. En toen ging iedereen zich er natuurlijk mee bemoeien. Nu ook de rabbijnen Yuval Sherlo en Shlomo Aviner. In een schrijven aan hun leerlingen stellen ze dat wanneer er gezongen wordt door vrouwen, men niet de zaal dient te verlaten. Ze dienen daar te blijven samen met hun wapenbroeders. Sherlo belicht dit probleem vanuit een interessante hoek: er is een verschil tussen wat iemand privé moet doen volgens de Halacha, en wat als onderdeel van het collectief. Voor het collectief dat bestaat uit verschillende elementen – seculier en zelfs niet-Joods – gelden er minimumregels van de Halacha. Volgens deze minimuminterpretatie zijn er redeneringen te vinden waarom je als orthodoxe soldaat gewoon naar de zingende dames kan luisteren. Wel is er een verschil tussen gezelligheidsbijeenkomsten waarbij gezongen wordt door vrouwen, en een echte militaire ceremonie. Wanneer iemand zijn privé-halachische mening meeneemt naar het leger is het einde zoek, en wordt het anarchie. Het leger heeft zijn eigen rabbijn: de legerrabbijn en die is de baas. Niet iemands privé-rabbijn van thuis in zijn eigen kille.
Ook rabbijn Aviner vindt dat je als orthodoxe soldaat niet weg moet lopen bij een officiële ceremonie. Maar à priori zou het zingen van vrouwen in het leger taboe moeten zijn. Er zou naar gestreefd moeten worden dat er niet meer door vrouwen gezongen wordt. Tot dan moet je echter gewoon bij de ceremonie blijven. A priori moet de orthodoxe soldaat bij zijn commandant vragen om vrijstelling van de ceremonie – als die niet wordt gegeven dan mag je aanwezig blijven. Want het samen zijn in een leger is belangrijk – we hebben geen tijd om ruzie te maken in een leger.
Waarin een klein land groot kan zijn ...
Tot slot: eet niet regelmatig wolhandkrab, twee keer per jaar kan al gevaarlijk zijn door de grote hoeveelheden dioxine. Ik zeg het maar even ...
Sjabbat sjalom!
