Afgelopen zondag speelden de weergoden weer een spelletje met ons. Na enkele mooie dagen werd het opeens weer herfst. Zou het de vulkaan in IJsland zijn, de opwarming van de aarde die paradoxaal genoeg juist voor afkoeling zorgt, komt er een nieuwe ijstijd aan, of is het iets anders? Ik weet het niet.
Ondertussen keken we naar de tikkende regen op de ruit, die in kleine riviertjes langs het glas naar beneden stroomde. Het waaide zelfs. Dan maar een vogeloffer om God tevreden te stellen, dacht ik. Per slot van rekening bracht Noach ook een offer na de zondvloed, toen hij uit de Ark stapte. Voor dit soort doeleinden houden wij enkele duiven in de tuin. Het ritueel zelf is niet zo moeilijk uit te voeren, gewoon goed lezen in Wajikra (Lev.) 1:14-17. Het enige lastige is het scheiden van de kop van de romp, dat moet - volgens de traditie - met een lange duimnagel gebeuren (zie Rasji aldaar op 1:15). In het begin kreeg ik wel vragen waarom ik zo'n lange nagel had, maar ach – anderen hebben piercings, tatoeages en dreadlocks, moet je maar denken. Geheel volgens voorschrift liet ik het bloed aan de zuidkant van mijn mini-altaartje, in de afvoer van het balkon lopen. De eerste keren hadden we wel wat commentaar van de buren, maar ik gaf hen die "wie-doet-me-wat-look" die ik in de weerbaarheidscursus van het CIDI had geleerd. Ik vroeg of ze "soms problemen hadden met religieuze rituelen, Jóódse rituelen" (ik sprak het woord 'Joods' tergend langzaam uit...). Dat hadden ze natuurlijk niet. Enfin, het vogeloffer hielp ook niet. Het bleef even grauw en nat als daarvoor. Had ik iets fout gedaan in de uitvoering? Of had men in de hemel gewoon even geen zin in offers?
Mijn jongste dochter van drie jaar vond het maar niets. "Dat is toch zielig", zei ze met haar pop in haar handen. "Ho, ho", zei ik op luidere toon – "het is wel Gods wil zoals vastgelegd in de Tora". Ketterijen kan je niet vroeg genoeg de kop in drukken, zeg ik altijd. "En bovendien, volgens het scheppingsverhaal is de mens de kroon op de schepping, en moet hij de aarde onderwerpen en over alle dieren heersen" (Gen. 1:28). "Maar Pap, je weet net zo goed als ik dat volgens Maimonides de hele offerdienst een concessie was aan de heidense cultuur in die tijd." Drie jaar en nu al aankomen met Maimonides. Stuur ze wat mij betreft maar naar school op 2-jarige leeftijd. "Dat kan wel zo zijn", antwoordde ik, "maar Maimonides' mening wordt niet door de andere geleerden gesteund." Het is belangrijk dat het leergezag al op jonge leeftijd wordt ingeprent. Helemaal overtuigd was ze nog niet. "Volgens Rav Kook worden er alleen plantaardige offers gebracht in de Derde Tempel", probeerde ze nog. Ik had even geen zin meer in deze discussie en besloot op de man te gaan spelen. "Je bent zelf hypocriet want dan moet je ook geen vlees eten". "Dat doe ik ook niet", zei ze triomfantelijk, want ze is inderdaad een slechte eetster. "Jawel", zei ik bijna jubelend, "vorige week at je gewoon een worstje van de barbecue". Ha! "Ik dacht dat die vegetarisch waren", zei ze nu wat bedremmeld. "Gelul", zei ik, "je wist het wél!" Het ouderlijke gezag was voorlopig hersteld.
Maar hoe komen we deze zondag in vredesnaam door? Uit verveling begon ik naar Youtube-fimpjes te luisteren. De Beatles, Queen – het weer had duidelijk een deken van melancholie en nostalgie over mijn gemoed geworpen. Mijn oudste dochter vond de muziek uiteraard niets. Als puber moet je je afzetten tegen je ouders die je ouderwets, achterlijk en bekrompen vindt. "Waarom luister je naar muziek voor mensen zonder leven?", zei ze. "Mensen zonder leven" – grappige uitdrukking en blijkbaar nieuw jargon. Zal wel weer een Nederlandse verbastering zijn van een uitdrukking in het Engels, die via de rapper-cultuur – de enige bron van kennis van het Engels – de jeugd bereikt. Nee, ik moest naar háár muziek luisteren. Best aardige muziek, een beetje depri soms. Uiteraard ontkende ik dat het best aardig was om te luisteren. "Vreselijke muziek", zei ik om het spel van 'ouders vs. pubers' mee te spelen.
Op naar de overdekte attracties dus. De keuze valt in eerste instantie op het mistroostige 'Chimpy-Champ' – een spring-klim-en-ravot paradijs van plastic. En op een regenachtige dag overvol natuurlijk. Gelukkig wilde men nu eens iets anders doen. Glowgolfen, dat zich naast de Chimpy-Champ bevindt. Midgetgolf in het donker met lichtgevende objecten, oplichtende banen – kortom vreselijk gewoon. Gelukkig was Glowgolf vol tot kwart over vijf. "Jammer", zei ik terwijl ik mijn lach nog net kon onderdrukken. "Bowlen", mompelde dochter nummer 3. Snel stopte ik een kauwgummetje in haar mond, in de hoop dat de anderen het niet zouden horen. Anders zou je kruisbestuiving krijgen. Maar het hielp niet. "Bowlen", zei ze nu weer iets harder. Een klein uur later stonden we in de hel van De Kegel te bowlen. Ook hier was het schaars verlicht, de muziek knetterhard, en waren er allerlei bewegende rode en groene lichtpuntjes die de muur, grond en plafond opvrolijkten. Dat boek lezen kon ik dus wel vergeten ... Mijn vrouw zag er opeens raar uit met al die rode en groene spikkels in haar gezicht. Uiteraard kan ik niet bowlen, maar het werd extra pijnlijk omdat in de baan naast ons, steeds mensen stonden die het wél konden. En geen rug- en duimpijn kregen van die bal. Na veel zwoegen had ik zowaar 79 punten. Ik keek naar mijn buurman en wilde een voorzichtig lachje rond mijn lippen kneden, maar zag dat hij ondertussen al over de 200 punten had. Na een uur was ik psychisch kapot. Mijn grootste angst was dat ik inderdaad hier voor altijd zou moeten blijven, als straf voor mijn zondes op aarde. En dat na dat uur het automatisch weer opnieuw zou beginnen en nooit afgelopen zou zijn. Ik voelde mijn rug nat worden. Na afloop kwam ik doodmoe thuis. "Heb jij ook zo'n pijn aan je duim", vroeg ik mijn vrouw. Troostend legde ze een hand op mijn schouder. Soms zegt een gebaar meer dan honderd woorden. Ze beseft dat 40 jaar door de woestijn banjeren bij een mens lichamelijke en psychische klachten kan veroorzaken. De hel – dat zijn de andere kegels ...
