De afgelopen week leek wel geheel in het teken van sport te staan. Het begon met de traditionele Avondvierdaagse, die we opnieuw met onze drie jongere kinderen liepen. De oudste zou ook meelopen, maar ja die had het uiteindelijk toch weer te druk met school en haar eigen leventje. Tja, zo gaat dat ...
Hoewel ik nog niet alle 4 dagen meeliep (mijn vrouw wèl, en zelfs voor de 10e keer of zo), deed ik deze keer 3 dagen van de 4 mee. Een enorme prestatie. Wij lopen uiteraard de 5 km, het moet wel gezellig blijven. Ik had me goed voorbereid en had zelfs wandelschoenen aangeschaft. Je kunt nu eenmaal niet je hele leven op sandalen lopen. Gezellig met mensen lopen die je niet kent of niet goed kent, en ondertussen gezellig kletsen (ik dan, mijn vrouw wordt gek van al dat gepraat ...). En zo kom je dan op het spoor van de Avondvierdaagse-slachtoffers: ouders die helemaal niet willen meelopen en het eigenlijk alleen voor hun kinderen doen (of moeten doen). Dan krijg je gesprekken als:

Omdat ik een laag tempo aangenaam vind – niet omdat ik geen conditie heb of zo – kom ik opnieuw tussen andere scholen te lopen. Een doorn in het oog van mijn vrouw. Je hoort nu eenmaal bij je eigen school te lopen, vindt ze. Elk jaar ontstaat ongeveer dezelfde discussie. Het voordeel is wel dat je allerlei ouders terugziet die ooit kinderen op onze school hadden, maar later verhuisd zijn naar een andere school. Dan krijg je diepgaande gesprekken als:

Toen kwam Nederland - Denemarken, op sjabbes. De bekende dilemma’s doken weer op: de TV van te voren via een sjabbesklok instellen, de wedstrijd opnemen, of bij andere mensen meekijken (mag wel, want je inhaleert niet ...)? De witz over de man die naar de rabbijn gaat omdat er een sportwedstrijd is op sjabbat, kan weer uit de ijskast gehaald worden. (Ik zal alleen de clou vertellen. Rabbijn: maar u kunt desnoods toch alles opnemen? Gemeentelid annex sjoelganger: de hele dienst opnemen?!). Of gewoon niet kijken, zoals ik doe. Want voetbal is allang niet meer leuk en geen sport meer. Ja, en toen kwam ook nog Nederland - Duitsland. Nou daar hebben we slechte ervaringen mee. En dan heb ik het nog niet eens over 1974, maar over ruim 30 jaar eerder ...
Ik lees nu dat ‘we’ 12% kans hebben om de kwartfinale te bereiken, aldus hoogleraar sporteconomie Ruud Koning van de Rijksuniversiteit Groningen.
Ja, ja, sehen muss ich ...

En dan was er nog Jom Havoetbal – het grootste Joodse evenement in Nederland. Geruchten hebben het over 2000 bezoekers. Ongelofelijk. Er was weer veel aantrekkelijk voetbal te zien. Ik zal de uitslagen, voor als u die gemist heeft, hieronder even weergeven:

Ook bij het LJG-elftal was het nog een klus om precies evenveel mannen als vrouwen in het elftal te krijgen. Dit werd opgelost doordat de keeper dan in vrouwentenue, en dan weer in mannentenue speelde.

Bijzonder waren ook enkele gastteams uit binnen- en buitenland die meededen: The Circumsizers, The Sjochtiem, De Tulpenbolletjes, Farao’s Hengsten, en De Filistijnen. Ja, sport verbroedert (hoewel De Amalekieten gediskwalificeerd werden ...).
Grappig was ook het incident bij de wedstrijd De Rabbijnen - The Rabbi’s, oftewel het elftal van rabbijnen van Nederlandse oorsprong, tegen de rabbijnen uit het buitenland die in Nederland werkzaam zijn. Tijdens de wedstrijd ontstond een Talmoedische discussie over de status van de middenstip: behoort deze werkelijk tot het voetbalveld en zo ja tot welke helft, of is het een juridische constructie? De discussie kreeg echter een grimmiger karakter toen de vraag gesteld werd of de middenstip wèl of niet tot het gebied van de eroew behoort. Dit werd echter door de leiding van Jom Havoetbal in goede banen geleid.

Traditioneel waren natuurlijk ook de verschillende Joodse organisaties aanwezig met een stand: Chabad, Limmoed, JBW, etc. Hilariteit bij de Chabad-stand toen een niet-Joodse bezoeker zich luidkeels solidair verklaarde met Israël en zijn mouw opstroopte om ‘ook bloed te geven voor het Heilige Land’. De man werd er vriendelijk op gewezen dat men geen bloed afnam, maar dat het afbinden van de bovenarm met het leggen van de gebedsriemen – de Tefillien – te maken had. Enfin, never a dull moment ...

Zelf speelden wij natuurlijk niet mee, ook onze kinderen niet. We hebben dan ook voornamelijk vergeefs rondgelopen om teams te zoeken waarin vrienden van onze dochters speelden. Eén voetbalveld ontdekten we pas na enkele uren, toen we begrepen dat de mensen die in een nauw gat in de heg verdwenen niet écht verdwenen, maar op een nabijgelegen voetbalveld kwamen waarvan wij het bestaan niet eerder kenden. Als troost hebben we ons tegoed gedaan aan falafels en shoarma. Wie zegt dat topsport niet ook leuk kan zijn?

Sjabbat sjalom!