Gelukkig daar is ie: de traditionele rel rond de 4-mei herdenking. Over een Duitse ambassadeur die een krans moet leggen bij de Dam, of: een vrolijke politieke polemiek gevoerd over de 4-mei herdenking. Dan schrijft een PVV-er “dat we op 4 mei de ‘slachtoffers van het (nationaal-)socialisme herdenken’” (grappig toch?), zodat als reactie daar weer op een linkse politica zich afvraagt ‘of PVV-politici wel aanwezig mogen zijn bij de 4-mei herdenking’. Zo, die puntjes zijn over en weer gescoord. Dan weer over die ‘ene mevrouw’ die al dan niet in een restaurant moedwillig zit te bellen tijdens de 2 minuten stilte. Dit jaar gaat het conflict over een gedicht van een puber die naar zijn foute oud-oom is vernoemd die bij de Waffen-SS zat. Moet kunnen toch? (Ik vond het gedicht zelf overigens best pover, literair gezien dan ...) Ik kan mij zelf al herdenkingen in de vroege jaren ’80 herinneren waar het opeens ook over het leed in (vul maar in:) Angola, El Salvador, Nicaragua, etc. ging.
Tuurlijk, er zijn tegenwoordig ook wel weer mensen te vinden die tijdens hun toespraak bij de herdenking nog even naar het Israëlisch-Palestijnse conflict verwijzen. Dan valt die Dam-schreeuwer eigenlijk wel weer een beetje mee, denk ik dan stiekem. Zolang er nog mensen leven die de Tweede Wereldoorlog / de Sjoa hebben meegemaakt, mag je sowieso niet komen aan die herdenking. En, als ik zo om me heen kijk in Joodse kring, is de oorlog nog (spring)levend, te levendig helaas voor al die ‘creativiteit’ rond de herdenking. De discussie hierover zal pas echt over 25-30 jaar neutraal gevoerd kunnen worden, denk ik. En misschien dan niet eens. Is dit allemaal antisemitisme? Natuurlijk niet, alleen bestaat er een duidelijk verschil tussen Joden en niet-Joden wanneer het gaat over de Tweede Wereldoorlog. Dat het Comité 4-en-5 mei dat niet begrijpt, begrijp ik dan weer niet. Kortom, tijd om het boek van Maud van de Reijt aan te schaffen: “Zestig jaar herrie om twee minuten stilte – hoe wij steeds meer doden gingen herdenken” (zelf niet gelezen...). Volgens haar gaan we naar één Europese herdenking toegroeien. Alvast een tipje van de sluier: “Wist u dat de dodenherdenking niet altijd op 4 mei plaatsvond? Dat de Joodse slachtoffers pas vanaf de jaren zestig werden herdacht?” (wervende tekst op bol.com). Op naar de volgende rel!
Ach, en dan was het ook nog eens Jom Ha’atsmaoet – de Staat Israël is 64 jaar geworden. Mazzeltof! Ik kan me zelf als kind nog herinneren hoe we uitbundig het 25-jarige bestaan van de Staat Israël vierden, ik meen in de RAI (of was het de 30e Jom Ha’atsmaoet?) Grote indruk maakte dat toen. Het is eigenlijk de enige grote viering die ik me kan herinneren waar ik als kind bij was tot mijn vertrek naar Israël in de jaren ’80. Maar Jom Ha’atsmaoet in Israël is toch echt anders dan in het buitenland. Het heeft altijd wat geforceerds, die vieringen in het buitenland, vind ik (falaffel, choemoes, techina en zo). Nee, in Israël is het Nationale Barbecue-dag. In grote zwermen worden de parken, bossen en andere recreatieplekken in een blauw-witte walm gestoken. De geur van geroosterd vlees is overal aanwezig (een vegetarische barbecue is nog niet echt hip ...) En veel plastic bekertjes, borden en bestek die matig worden opgeruimd ... Mijn ‘diepe’ gedachten worden onderbroken door gestommel bij de deur. Genoeg voor vandaag. Mijn vrouw komt terug van het winkelen met de kinderen. Ze hebben een film gekocht. Leuk. Welke?, vraag ik. “13 In de oorlog!” antwoordt mijn vrouw. Dûh ...
Gelukkig was er ook goed nieuws: we zijn een stap dichter bij de verklaring voor de zogenaamde 'ijshoofdpijn', althans volgens nu.nl:
Helemaal quatsch en zinloos was het onderzoek niet, want men hoopt dat inzicht in de ijshoofdpijn ook kan helpen om migraine te begrijpen en misschien te voorkomen. Enfin, hoofdpijn of níet: ijs is en blijft gewoon lekker! Overigens werd vroeger ook al aangeraden om niet heel snel van warm naar koud te gaan en vice versa. Mensen gingen uitgebreid naar een warm badhuis en als je daar klaar was, moest je langzaam chambreren en goed ingepakt naar buiten gaan, vooral je hoofd. En eigenlijk moest je geen lauw of koud water op je hoofd doen. Dit was volgens Maimonides dé ideale manier van badderen:
(Maimonides, Regels van het gedrag [Hiilchot Deót, H. 4:16-17/ 21-22)], vertaling A. van der Heide).
Sjabbat sjalom!
