We zijn al weer bijna bij de kortste dag van het jaar – het humeur wordt er niet beter op met weinig zonlicht en warmte. Gelukkig zijn er ook vrolijke berichten die hartverwarmend zijn, maar eerder aan mijn aandacht ontsnapten. Neem nu de CIDI Respect Award die 9 november (geloof ik) aan niets en niemand minder dan voetbalclub ADO Den Haag werd uitgereikt. Een belangrijke onderscheiding die je niet zomaar krijgt, natuurlijk:
Gelukkig is ook bij ADO meteen resultaat te zien na de uitreiking, zoals PowNed trots meldde op 1 december:
Enfin, leest u het verder zelf maar …
Misschien een goede aanleiding voor het C.I.S.I. (Centrum Informatie Sport Incidenten) om zich nog eens achter de oren te krabben met betrekking tot hun missie?
Want er valt nog wel wat te informeren wat betreft Israël. Ik doe enkele suggesties: Waarom waren Peres en Netanjahoe afwezig bij de begrafenis van Mandela? Waarom leven er volgens het Armoede Rapport van 2012 ruim 800.000 kinderen in Israël die als arm worden betiteld? Hoe zit het toch met die ‘illegale’ Afrikanen in Israël die pas weer een demonstratie hielden? Volgens sommigen schendt Israël het Internationale Recht of zoiets ... Wat betekent de vergaande inmenging van een rabbinaal hof in het wel of niet besnijden van een kind en de ruziënde ouders hierover?
Tja, en het NIW … Dat meende weer een paginagroot interview te moeten houden met niemand minder dan Mart Smeets over de achtergronden van de 'Joods-Amstelveense bestraffende blik' of zoiets. Misschien een voorschot op de lancering van de rubriek ‘de vermeende antisemiet van de week’? En waarom kregen trouwens al die andere personen die door de jaren heen in opspraak kwamen door foute uitspraken nooit een tweede kans in het NIW? Uiteraard had Le Mart niets nieuws te melden en bleef de uitsprak net zo cryptisch – lees: dom – als tevoren. Bovendien had hij al een soort half excuusje in de NRC uitgesproken. Waarom dan deze man weer een podium geven? Maar erger: waarom niet ook de Joods-Amstelveense schilder Joop van Rijn – het ‘slachtoffer’ (hoewel Smeets deze titel claimde) – zijn verhaal laten doen, en Hanneke Groenteman die de gewraakte uizending presenteerde? Maar nóg beter, journalistiek gezien, is de hele affaire doodzwijgen. Het NIW richt zich te vaak op narrisjkeit-nieuws, en niet op de belangrijke zaken in Joods Nederland. Zo passeerde de verregaande hervorming NIHS 2.0 het NIW zonder noemenswaardige kritische aandacht. Ook hier geldt dat men liever kiest voor een bericht over een afgelast NSB-studentenfeestje, waar je allang overal in de pers over gelezen hebt. Zelf denk ik dat je hieraan sowieso weinig aandacht moet schenken. Laat die gekke studenten uit het noorden van ons land voor straf maar eens Joodse studenten van IJAR-ontmoeten, en daarna een sjoel bezoeken en het JHM. Lijkt me stukken beter dan wéér een flauwekulbericht in een krant …
Ja, en dan waren er ook nog de Noachieten in Rotterdam – de Stichting Ohel Abraham – waar zowel de orthodoxen als liberalen onrustig van worden, zo las ik in Trouw.
Een aardig interview met de initiatiefnemer, de Joodse Meïr Villegas Henríquez, is op JONET te lezen.
Even kort uitgelegd: de rabbijnen erkennen de mogelijkheid van een niet-Jood om in een bijzondere relatie met God te komen (een Verbond), doordat de niet-Jood zich committeert aan de zeven Noachitische geboden: geen afgodendienst, niet God vervloeken, niet stelen, niet moorden, geen overspel en ander onkuis gedrag, niet van dieren eten zonder dat deze eerst gedood zijn (geen dierenkwellerij zou ik zeggen), en een rechtssysteem dat anarchie moet voorkomen. Maimonides is de meest uitgesproken rabbijn en halachist die deze wetten juridisch heeft uitgewerkt. In de moderne tijd zijn er rabbijnen die deze status van Noachiet – waarmee in het verleden een niet-Jood van heiden en afgodendienaar een respectabel lid werd van de menselijke familie en vriend van het Joodse volk – een officieel tintje willen geven. Bekijk daarom hier een bekende website van de Noachietenbeweging wereldwijd.
Naar Nederland kwamen het hoofd van de organisatie, rabbijn Uri Sherki en de uitvoerend-directeur, rabbijn Efrajim Choban. Choban ken ik niet, maar Sherki is zeker een bekende rabbijn in Israël, aan de rechterkant van de religieus-zionistische stroming en onder andere verbonden met Machon Meir. De website van rabbijn Sherki biedt veel artikelen in het Hebreeuws en Frans, en ook Engels.
Hoewel ik niet negatief tegenover Ohel Abraham sta, vind ik het zelf niet nodig (en mogelijk onwenselijk) dat men dit een officieel halachisch tintje geeft, door een rabbinale rechtbank en zo. Christenen kunnen ook wanneer zij het christendom aanhangen, in mijn ogen aanspraak maken op de status van Noachiet. De halachische onderbouwing hiervan is ingewikkeld en niet door iedereen geaccepteerd. Ik verwijs u voor achtergrondinformatie onder andere naar een artikel van David Berger 'Jews, Gentiles, and the Modern Egalitarian Ethos: Some Tentative Thoughts' (negeer overigens de anti-Chabad toon, dat is een beetje des Bergers …).
Tot slot: Israël was deels ingesneeuwd en sommigen zaten vijf dagen zonder elektriciteit en verwarming. Mensen strandden op snelwegen en moesten in auto’s overnachten en zo. De kritiek op de gemeenten en overheidsdiensten zwelt aan: ze krijgen wel een satelliet de ruimte in maar een sneeuwstormpje kunnen ze niet oplossen. Een en ander kreeg een theologisch tintje toen de orthodoxe rabbijn Joni Rosenzweig besloot op halachische gronden de uitgevallen stroom weer te herstellen. Dit deed hij door ’s nachts de naar beneden geslagen schakelaar op een andere wijze dan normaal weer naar boven te doen. Zodat iedereen weer in warmte kon slapen en niet ziek zou worden. Erger was dat hij hierover een eerlijk artikel in de pers schreef. Lees hier het Engelse verslag in de Jewish Press, dat hem uiteraard op boze reacties kwam te staan, zelfs van rabbijnen uit de religieus-zionistische hoek. Hoewel rabbijn Rosen in deze nu niet bepaald de meest onafhankelijke autoriteit is. Rosen is nauw betrokken bij het Zomet Instituut voor Techniek en Halacha en verkoopt allerlei slimmigheidjes waarmee elektriciteit wél gebruikt kan worden onder bepaalde voorwaarden. Nee, dan liever Rosenzweig, omdat hij mijns inziens gewoon gelijk heeft. Lees hier overigens een aardige discussie over het gebruik van elektriciteit op sjabbat door rabbijnen Michael Broyde en Howard Jachter.
Sjabbat sjalom!
