Terwijl in Den Haag een handjevol demonstranten (oi, wie heeft er tijd om 10:30 op de dag?) gehoor gaf aan de oproep van het CIDI om toch vooral naar Het Plein te komen en solidair met Israël te zijn in verband met de terreur van de afgelopen weken, heeft men in Israël zelf al weer andere zaken aan het hoofd. Het gewone leven gaat natuurlijk gewoon door … Wie oplet, ziet dat het geweld gelukkig langzaam aan het afnemen is en zich nog slechts concentreert in de gebieden. Vervelend genoeg, maar Jeruzalem is gelukkig rustiger dan eerst.
Deze week waren de Israëli’s dan ook meer bezig met de storm en de regens, en de gevolgen die deze hadden. Afgelopen zondag begon het met een korte maar hevige storm die één dode en tientallen gewonden veroorzaakte. Nog vervelender was de uitval van de elektriciteit die tienduizenden gezinnen trof. Het duurde tot dinsdagavond tot de meeste dingen weer langzaamaan normaal werkten. Maar ook donderdag schijnen er nog enkele honderden mensen geen stroom te hebben. Veel mensen konden de inhoud van hun ijskast en vriezer weggooien. Anderen zaten uren vast in liften. Zondag was er ook nog een grote hijskraan omgewaaid in Tel Aviv, gelukkig zonder doden of gewonden.
Dan waren er nog de regens. Deze leidden in het gebied Sharon tot hevige overstromingen – vooral in Ra’anana en Kfar Saba. Grote modderstromen overspoelden de straten en sommige huizen. Volgens experts loopt ook de kuststreek het gevaar van hevige overstromingen, door de problemen met de afwatering in de steden. Hoe kan dat allemaal toch, vraagt Mosjé met de pet zich af. Bijvoorbeeld, denk ik, omdat er zomaar overal lukraak wordt gebouwd en wegen worden aangelegd. Zonder te kijken naar afwatering (of esthetiek). En dan heb ik het nog niet over de staat van wegennet, verlichting en bewegwijzering, die elk jaar weer veel verkeersdoden veroorzaakt.
Deze gebeurtenissen maken pijnlijk zichtbaar hoe gebrekkig de infrastructuur in Israël is, en hoe laag de prioriteit hiervoor blijkbaar is. Een verkeerde beslissing, ook vanuit veiligheidsoverwegingen, denk ik dan. Maar ook het weer, weersvoorspellingen en klimaat hebben een lage prioriteit in Israël. Ook dat lijkt me met het oog op het veranderende klimaat en de voorspelde toekomstige opwarming, een verkeerde beslissing. Voor de Golfstaten zien de voorspellingen er al niet al te rooskleurig uit, volgens nu.nl:
Dit is het scenario voor de Golfstaten, maar hoe zal het er in Israël gaan uitzien? Misschien leiden klimaatproblemen wel tot samenwerking in de regio in plaats van haat en strijd? Wie weet.
En dan zijn er nog de vluchtelingen die Europa onder druk zetten en tot de bekende Pavlov-reacties leiden: te duur, gevaarlijk, hek bouwen (Hongarije), eng, ziektes (Polen). In ons eigen land zijn kogelbrieven, bedreigingen en intimidaties tot de gewoonste zaak van de wereld geworden. Ook extreem-rechts duikt weer op. De emotionele incontinentie vult zowat elke mailbox, Facebook- of Twitter-discussie. Want de opvang zou zó duur zijn. Volgens Zijlstra bedreigen de asielzoekers onze welvaart – niets minder. Even wat bedragen: Turkije krijgt 3 miljard en Duitsland trekt 4 miljard uit – maar die vangen ook veel meer vluchtelingen op dan Nederland. Dus wat zijn die kosten? 1-2 Miljard, mogelijk iets meer. Maar misschien ligt het aan mij, of heeft ook u het bericht gelezen over het verdampen van 140 miljard – ja u leest het goed – bij de pensioenfondsen. 140 Miljard! Volgens mij is dat net zo veel als de bankencrisis / kredietcrisis ons heeft gekost. De vluchtelingen zijn wél een economische bedreiging van onze welvaart, maar de rare beleggingen van pensioenfondsen, die 140 miljard van onze centjes voor de oude dag in rook doen opgaan, niet …
Misschien biedt het lezen van de parasja van deze week – Wajeera – uitkomst. Hierin wordt immers de grote gastvrijheid – zonder meteen te kijken naar de kosten – van aartsvader Awraham geroemd.
En er was nog het mondiale Sjabbatproject waaraan ook in Nederland werd deelgenomen. Een leuk initiatief op zich – mooie website ook – maar ik zet wel wat kleine vraagtekens bij de uitwerking. Waarom bijvoorbeeld weer het gender-bepalende challe bakken door vrouwen, waarbij geen mannen aanwezig mogen zijn. Gaat Sjabbat écht om het promoten van een samenleving waarin de seksen gescheiden zijn? Ook wordt Sjabbat ‘klein’ gemaakt: thuis, en in sjoel. Dít mag wel, en dát mag niet, dít moet, en dít juist niet. Maar een rechtvaardige samenleving hoort ook bij Sjabbat – hoe gedraag je je die zes werkdagen? Respecteer je de rechten van anderen, of gaat het alleen om winst – zelfs als het gepaard gaat met (verkapte) uitbuiting?
Tot slot, voor wie zich écht zorgen maakt over de veiligheid in Israël – bekijk deze statistiek over moordpercentages per 100.000 inwoners wereldwijd per land, over de periode 2000-2012 (uit een antwoord van rabbijn S. Aviner, Olam Katan nr. 517). Israël staat laag, op 1.8% (lager dan Canada of de VS).
Sjabbat sjalom!
