Na een stralende donderdag werd het op Koninginnedag opeens rotweer. Aarzelend besloten we om een uur of 1 naar Middenhoven te gaan – een nieuw deel van Amstelveen dat door locale separatisten niet als Amstelveen wordt erkend. Na de benodigde visa in orde te hebben gemaakt, togen we naar de vrijmarkt daar. We kwamen net op tijd om de laatste mensen te zien opruimen en snel alle spullen in de auto te proppen. Het weer gooide duidelijk roet in het eten. "Tja", lachte een vriend van ons die elk jaar op de vrijmarkt zijn oude spullen aan de man probeert te brengen, "je moet ook veel eerder komen. Ik was hier al om kwart voor zes!" Maar wat nu? Wat gaan we met Koninginnedag doen? In het jodendom is het belangrijk om mee te doen aan de gebruiken van je omgeving, zolang die niet in strijd zijn met fundamentele Joodse kernwaarden. Dus moet je halachisch gezien eigenlijk meedoen aan Koninginnedag-vieringen. Maar als Middenhoven verlaten is, is er dan geen sprake van overmacht? Of, ben ik zelfs verplicht om buiten de grenzen van de eroev te gaan om een viering te zoeken? Hoelang moet je eigenlijk bij een viering aanwezig zijn? En zijn vrouwen ook verplicht om zelf naar een viering te gaan, als de man des huizes afwezig is? Kan ik per volmacht een gezant/agent aanstellen om uit mijn naam een Koninginnedag-viering bij te wonen? Ik probeer een bevriende rabbijn te bellen om deze vragen voor te leggen. Helaas – de man is namens het NIK bij het zaklopen in Zeeland aanwezig en kan niet gestoord worden, vertelt zijn secretaris die de telefoon opneemt. Ook het IPOR-rabbinaat neemt niet op – de rabbijnen blijken alle provincies af te reizen om namens de Joodse gemeenschap bij de vieringen aanwezig te zijn. In Finsterwolde deed zich nog een pijnlijk incident voor toen in alle vroegte een rabbijn de grote menora uit zijn bestelwagen haalde, en wilde aansteken op het dorpsplein. Vriendelijk wees men hem er op dat het om Koninginnedag ging, niet Chanoeka. Foutje, kan gebeuren – het was nog vroeg en de man heeft een overvolle agenda.
Gelukkig wisten vrienden raad. Er schijnt in Nes aan de Amstel iets te doen te zijn voor kinderen – activiteiten met als thema: de Flintstones. Nes aan de Amstel, wat was dat ook al weer? Ook weer zo'n omstreden enclave op Amstelveens grondgebied, notabene. En zo bevonden we ons enkele minuten later in Nes aan de Amstel, waar het net zo koud en regenachtig was als in Middenhoven. Er blijken in de praktijk dan ook maar weinig verschillen in klimaat te zijn tussen het zeeklimaat van Nes aan de Amstel en het landklimaat van Middenhoven (ik verwijs u graag naar de oude info uit uw jeugd: http://nl.wikipedia.org/wiki).
Op een veldje kwam een aantal volwassenen ons al kleumend tegemoet, uitgedost als holbewoners – of is dat die speciale klederdracht uit Nes aan de Amstel? Nee, duidelijk werd dat ze zich in de prehistorie hadden ingeleefd. Sommigen liepen met botten rond, anderen met knotsen. Uiteraard gehuld in tijgermotiefjes, nepbont en andere ongein. En sommigen zelfs zonder schoenen! Leuke activiteiten, dat wel: o.a. dino-glijden, haaienvangen, stenengooien, en het 'gewone' bowlen. Er waren zowaar ook wat kinderen – "dit jaar wel minder dan vorig jaar", zei een local teleurgesteld. Met onze eigen vier kinderen en de twee van onze vrienden nam het aantal kinderen dan ook met tientallen procenten toe! Pronkstuk is de ballonnenwedstrijd – je mag een ballon loslaten in het weiland en die wordt dan ergens anders gevonden door iemand en dan heb je gewonnen of zoiets. Helemaal begrijpen deed ik het niet, maar ik stelde verder geen vragen. Al helemaal niet nadat een local mij vroeg "of ik Nederlands praat".
Dorpshuis 'De Nesse', lees ik op de buitenkant van een klein gebouw. Hier gebeurt het dus allemaal – hier zetelen de raad, de wetgevende organen en de uitvoerende macht van Nes aan de Amstel. Later zal ik op internet lezen dat behalve Dorpshuis De Nesse, Basisschool de Zwaluw en een kerk (de Urbanustoren) er niet zo heel veel meer te zien is – aan instituties en openbare gebouwen bedoel ik dan natuurlijk! (voor het Nesser Volkslied van Ton Haber klik hier (en kijk links-onderaan de pagina).
Na ruim een uur ben ik toe aan iets sterkers dan koffie, zal ik maar zeggen. We gaan samen met onze vrienden naar binnen. Ik plof neer aan de bar en begin een gesprek met de twee vrouwelijke uitbaters. "Waar doen jullie nou je boodschappen", begin ik, "bij de AH hier in het dorp?" Ze kijken me enigszins fronsend aan. "Er zijn helemaal geen winkels hier. Ja, vroeger hadden we hier een soort supermarktje, maar dat is denk ik al minstens 10 jaar dicht." En heel lang geleden schijnt er een bakker en groenteman geweest te zijn – dat schijn je nog ergens in de annalen van het dorp terug te kunnen vinden. En er was ook een SRV-man die langs kwam. "Hoeveel mensen denk jij dat hier wonen", vraag ik mompelend aan J. "Een paar duizend?". "Nou, ik denk maximaal 2000", antwoordt J. "Dat ga ik thuis opzoeken", beloof ik mezelf en hem (slechts 480 inwoners!!!). In gedachten mijmerend over vroeger – de SRV-man, warme zomers, raketijsjes – bestel ik een cappuccino. Helaas, dat kennen ze hier nog niet. Er is wel koffie en thee, geschonken uit thermoskannen. Tja, het moet maar. De prijzen zijn in Nes aan de Amstel wel erg laag – het lijkt wel Zuid-Europa van voor de euro. De koffie, thee, cola en twee glaasjes oranjebitter kosten € 3.80. En dan krijg je er ook nog twee echte koekjes bij, niet van die voorverpakte massakoekjes. Waar we vandaan komen. "Uit de grote stad", zeg ik geheimzinnig – "Amstelveen". Ah, Amstelveen. Er wordt geknikt. Hoe we eigenlijk van deze activiteiten hebben gehoord? Uit het Amstelveens Weekblad natuurlijk, ons lijfblad. Na een tijdje verlaten we Nes aan de Amstel weer – de kinderen hebben elk een waterpistool cadeau gekregen – en knikken vriendelijk tegen de soldaten die de noordgrens met Amsterdam streng bewaken.
Wat nu? Het Gelderlandplein dan maar weer. Daar blijkt de vrijmarkt nog in volle gang te zijn, met dank aan de brede overkappingen rond het winkelcentrum. Maar, anoniem rondwandelen is er hier niet bij. Half Joods Buitenveldert en omstreken loopt hier rond. Veel Israeli's ook, sommigen gekleed in witte rare, beschermende pakken. Het lijkt wel of de hele vrijmarkt in handen van de Joden is. Zou er dan toch een internationale Joodse samenzwering bestaan? Hier kun je gewoon kosjere baksels kopen, die vrolijke kinderen aan voorbijgangers proberen te slijten. Omdat we een aantal van die kinderen kennen, besluiten we om wat eigengemaakte chocoladetruffelballen te kopen. Want voor je het weet heeft zo'n kind een trauma te pakken. Of wordt je later op het matje geroepen door hun ouders: "wat mankeerde er aan de chocoladetruffelballen van mijn dochter?"
Na een half uur of zo vond ik het wel genoeg. Ik had zeker aan mijn plicht voldaan volgens alle meningen, door op twee locaties te zijn geweest.
