Deze column schrijf ik vanaf mijn vakantieadres in Trier. Althans ons adres voor even, want morgen gaan we al weer terug. Morgen is donderdag en een column moet uiterlijk donderdagmiddag binnen zijn. Vandaar dat ik nu zwetend op een tablet, die ik niet begrijp, deze column schrijf. Respect dus … Want ik moest elke zin soms wel twee keer overschrijven om tig redenen … Verkeerd aangetipt, verkeerde taalaanvullingen, dikke vingers, enfin …
T’is weer zomer en dat betekent vakantie voor veel mensen. In het Westen moet ik erbij zeggen, en ook in ons eigen Nederland gaat niet iedereen. Schulden of mantelzorger, van die dingen hè. Om één of andere reden vallen de parsjes die over de woestijnperikelen gaan en over de vele omzwervingen, altijd in de vakantie. Raar maar wear … En wordt ook net in die zomerse tijd de verwoesting van de Tempel herdacht. Hebben veel mensen geen boodschap aan, maar ortho's dus wel. Treurgebruiken en zo. Hebben ze eindelijk vakantie, mag er weer bijna niets. Tot na Tisja be-Aw, de vastendag om de verwoesting van de Tempel. Wat hebben vakantie,Tempel en zomer met elkaar te maken? Tja, zeker weten doe ik het niet, maar ik doe een gooi … In de zomer voelen we ons fijn: mooie geuren, betoverende vergezichten, zoemende insecten en korte rokjes. Tijd dus voor een vakantie, want het kriebelt.
We willen ons met de natuur verbinden en komen uit onze comfortzone – we reizen stad en platteland af om voor even onze liefde voor partner, kinderen of huisdier opnieuw te ontdekken, nieuw leven in te blazen. We geven elkaar de aandacht waar we het hele jaar niet aan toekwamen. Voor heel even is ons leven een tempel en in harmonie met mens en omgeving. Totdat de sleur bij thuiskomst alles verwoest. Of de vakantie tegenvalt. Misschien is dat bij die tempeltreur ook wel een beetje zo. We denken voor Drie Weken terug aan die goede oude tijd. De glorie van weleer. Toen, 3.000 of 2.000 jaar geleden. Of 1.500 geleden. Of 1.000 - in Israël, Babylonië, of het Rijnland. Voordat de zomer kwam en alles toen kapotmaakte. In 70 of 1096.
Voor even, want wie wil er een echte bijbelse tempel terug? Nee, dan liever een tabernakel dat met je meereist. Als een camper, vouwwagen of caravan. Die je opbouwt en weer afbreekt. Steeds weer. Want alles wat permanentie claimt, versteent en wordt een afgod. Want alleen Hij is eeuwig, zonder begin en einde. Al het andere is als bijwoner en vreemdeling naast God.
De foto's houdt u tegoed.
Sjabbat sjalom!
