Ach, laat ik deze week eens met goed nieuws beginnen. Ik schreef twee weken geleden dat de bijzondere stoel waarop rabbijn Ovadja Josef jarenlang zat tijdens zijn wekelijkse publieke les, verdwenen was. Ontroostbaar was iedereen. Echter, binnen 24 uur was de stoel al weer terecht, volgens de Yediot Acharonot van 8 juni 2012. Hij bleek door de gabbe van de sjoel uitgeleend te zijn aan een bekende familie die een besnijdenis had. In de verwachting dat de rabbijn als sandek zou optreden bij de briet, had men de stoel te leen gevraagd om de rabbijn eens echt te verrassen. De rabbijn kwam echter niet, en de stoel bleef in het huis staan van de gabbe die hem vergat terug te brengen naar de sjoel. Eind goed, al goed. Als alle Joodse artefacten eens zo snel terecht zouden zijn ...

Tja, en dan voetbal ... Bij ons in de buurt had men in het buurthuis een groot scherm neergezet zodat de buurtbewoners gezellig samen de wedstrijden konden zien. Hoeveel mensen daar uiteindelijk van gebruik hebben gemaakt, weet ik niet. Ik kan me wel voorstellen dat het op zo’n groot scherm allemaal nòg traumatischer overkomt. Nazorg en zo... Gelukkig heb ik dit EK niet gevolgd, dat bespaart me in ieder geval de ergernis die ik om me heen bespeur. Volgens mij had het elftal er gewoon geen zin in. Sinds voetballers vele malen meer krijgen dan de Balkenende-norm, spannen ze zich nauwelijks nog in. Ook met verliezen cash je nog lekker, dus waarom zou je je inspannen? Nu ze er uitliggen kunnen ze gezellig met vrouw / vriendin / maîtresse op vakantie, samen met de kids natuurlijk. Als ze dóór waren, had ze dat hun vakantie gekost – laten we daarin duidelijk zijn. Volgens mij komt het ook allemaal doordat men de parasja van de 12 verspieders las tijdens het EK – dat kan niet goed zijn. Twaalf of elf, dat maakt maar weinig verschil. Ook die missie faalde (men moest met 10 man spelen - Kaleb en Jehosjoe’a werden van het veld gehaald) doordat tegenstanders veel groter werden gemaakt dan ze echt waren, en doordat men er zelf niet meer in geloofde.

Jom Havoetbal en het EK hebben echter mijn leven veranderd. Zien sporten, doet sporten. Vandaar dat ik besloot om mijn fiets op te knappen. Ruim 10 jaar had hij eenzaam in de kou en de regen gestaan in de schuur. Hij wilde eerst dan ook niets van me weten – lekke band, roestvorming, slappe remmen – enfin. Gelukkig lapte de fietsendokter in de buurt hem weer op en thans rij ik als een koning in de buurt rond. Toch deed zich een klein halachisch probleempje voor. Vliegjes. De vliegjes in je oog zijn vervelend, maar geen probleem. Die in je neus vliegen ook niet, dacht ik. Totdat ik merkte dat zo’n vlieg via de neusholte in mijn mond kwam. Ai – je mag geen insecten eten. Uitspugen dus – maar je hebt al snel een slikreflex. Bovendien is nadenken tijdens het fietsen gevaarlijk, een rabbijn bellen al helemaal. Of kunnen we uitgaan van een halachisch principe van twijfel – misschien was het een kosjer insect, en dan is er geen probleem?

Hoewel sprinkhanen in Nederland schaars zijn, denk ik ... Denk je goed bezig te zijn, overtreedt je de kasjroetwetten!

Wat me weer bij school brengt. Iedereen weet dat er eigenlijk na Pinksteren niets meer gedaan wordt. In elke groep wordt er een serie CITO-toetsen en leerlingvolgsysteem-toetsen doorheen gejast, en verder is het vooral bezigheidstherapie tot eind juli. Dus uitstapjes, een studiedagje hier, een roostervrije dag dáár, een jaarfeestje hier, en wat verjaardagen daar. Enfin. Groep 8 is al eigenlijk helemaal klaar in de lente – wie nog steeds niet kan rekenen – en dat zijn er een heleboel – die zullen dat ook op de universiteit niet kunnen. Of erger – als leraar kunnen ze het zelf nog steeds niet ... Of kijk ook eens hier.
En dus moeten die 8e-groepers bezig gehouden worden. Eerst is er de musical – de kroon op 8 jaar school. Hier heb je het voor gedaan – al die 8 jaar je kind naar school brengen en halen. Weken van voorbereidingen zijn er in gaan zitten. Soms beginnen de voorbereidingen al maanden van te voren. Dán is er ook nog de schoolexcursie annex werkweek waar al vanaf de kleuterschool naar is uitgekeken. Alle scholen doen dat – hoe verder weg, hoe leuker. Dat iedereen twee weken later al op vakantie gaat met zijn ouders is niet belangrijk. Alle scholen doen ook een beetje hetzelfde – barbecuetje als het mooi weer is, buitenspellen, bonte avond en natuurlijk een vossenjacht (op sommige scholen schijnt er een dropping te worden gedaan ...). Leuk! En, er is altijd wel een leraar die niet herkend wordt. Soms wordt die dan ook op de locatie achtergelaten, omdat een afvloeiingsregeling te veel geld kost. En dus wordt een toch al overbelast lerarenteam uitgezet in vermomming op het platteland, in een klein dorpje, of in de stadskern van een middelgrote provinciestad. De plaatselijke winkeliers zijn inmiddels al wanhopig van de drommen basisschool-leerlingen die op zoek naar hun vermomde leraar, hun nering op de gekste tijden van de dag binnenvallen. Sommigen zijn inmiddels aan de medicatie ...

Deze week lezen we de parasja van Korach – u weet wel, die man die samen met zijn handlangers in de grond zakte. Een soort acute vorm van drijfzand. Graag lees ik even samen met u het commentaar van rabbijn Wikipedioi:

Drijfzand is ook het grote aantal gezondheidsadviezen en voedingadviezen – soms strijdig met elkaar – die door de media de internet-woestijn in wordt gezonden. Een greep uit de gezondheidspagina van nu.nl:

Eén bericht zette me wel aan het denken, in deze week waarin de Sjechita-wet van Thieme in de Senaat werd afgeschoten:

De rest kunt u op nu.nl lezen.

Wat zegt dit over het bewustzijn van dieren? En hoe relevant zijn dan argumenten over bedwelming, binnen 40 seconden, kantelboxen etc?

Sjabbat sjalom