Israël heeft de afgelopen maanden 2.000 Syrische vluchtelingen opgenomen en medische verzorging gegeven.
Honderdduizenden Syriërs en anderen uit die regio zijn op drift en trekken Europa binnen.

En, intussen, bedreigt de geestelijk leider van Iran, Ayatollah Khamenei, Israël en de zionisten: Moord en verderf zal ons, zionisten, overkomen en Israël zal over 25 jaar niet meer bestaan. Chas we chalila.

Het afgelopen jaar:
De aanslagen in Parijs, Brussel, de Thalys. In Amsterdam en Den Haag worden sjoels bewaakt door tot de tanden bewapende marechaussees.
Bij het bar mitswafeest dat wij voor onze zoon vierden, kreeg ik het advies bewaking in te schakelen. Voor een privéfeest!

Intussen komen daar die duizenden vluchtelingen Europa binnen, ook in Nederland. Vluchtelingen over wie het Centraal Joods Overleg vorige week in een persbericht schreef:
“Wij zijn ons ervan bewust dat een deel van de vluchtelingen uit het Midden-Oosten zeer negatieve gevoelens over Joden koestert.”

Intussen buitelen politici, opiniemakers en vluchtelingenwerkers over elkaar heen. De berichten wisselen elkaar snel af:
Er is een humanitaire ramp gaande!
Het zijn economische vluchtelingen!
Er zijn duizenden ISIS-strijders onder de vluchtelingen!
Waarom doen de rijke Arabische landen niets?
Dat soort berichten.

Wat betekent dit voor ons, hoe moeten wij ons opstellen ten opzichte van die stroom mensen, die vaak … zeer negatieve gevoelens koesteren over Joden!

Over hoe wij met de vreemdeling moeten omgaan is de Tora misschien wel duidelijker dan over welk ander onderwerp dan ook: De vreemdeling in ons midden moeten wij met liefde en eerbied tegemoet treden.
Er zijn minstens 36 citaten in de Tora die ons opdragen de geer, de vreemdeling, goed te behandelen, want ‘ook jij was eens vreemdeling in Egypte’.

Misschien wordt het zo vaak genoemd, juist omdat het zo moeilijk is, maar eerder wellicht omdat dit gaat over de essentie van wie wij zijn als mensen, en als Bné Jisraeel.

In ons denken is geen plaats voor een slechte behandeling van anderen of voor het vernederen van vreemdelingen, noch voor het weigeren van mensen in nood. Laat staan voor dood of vloek.

Ik ben trots op het Joodse credo dat wie een leven redt, in feite de hele wereld redt.
Het redden van één mensenleven betekent in feite niets anders dan het redden van onszelf. Want samen maken wij de wereld.

In Dewariem / Deuteronomium (30:15) lezen we:
Het leven en de dood heb ik je gegeven,
De vloek en de zegen,
Kies voor het leven,
Zodat je zal leven, jij en je kinderen.

Wij kiezen vol overtuiging voor het leven, niet voor de dood,
Niet alleen voor ons, maar voor iedereen,
Wij kiezen voor de zegen,
Niet voor de vloek,
Niet alleen voor ons, maar voor iedereen.

Het is precies het tegengestelde van wat wij zien bij de krachten waarvoor de vluchtelingen vluchten.
Daar is de verheerlijking van de dood het uitgangspunt en niet het leven.
Daar heerst de vloek en niet de zegen, zoals de uitlating van de Ayatollah.
Het is precies dat waartegen onze traditie, onze overtuiging en ons hele wezen zich verzetten.

Het zou onze grootste fout zijn als wij ons zouden laten afleiden door de gedachte dat het ISIS-vluchtelingen zijn en dat wij daarom niets moeten doen. Het is juist die ideologie waartegen wij ons verzetten.

Het Nederlandse naoorlogse jodendom is gebouwd op het ideaal van mensen die geloofden in een nieuw leven, ondanks de jaren van dood, vloek en verderf. Die grondleggers geloofden in een betere wereld. En dat maakt mij trots om bij zo’n gemeente in (de LJG) Dieren in sjoel voor te gaan. De belofte van een betere wereld begint bij een goede behandeling van de ander, zeker van degenen die in nood zijn.

Maar betekent dat dan dat wij alles moeten toelaten en toestaan, zodat de krachten van de dood en de vloek onze maatschappij aantasten? Of erger nog: ons als Joden rechtstreeks bedreigen.

Natuurlijk niet. Sterker nog, wij moeten daartegen veel harder optreden, veel sterker in het geweer komen. We moeten politici en bestuurders wakker schudden, want de dreiging is echt en vlakbij. Dat bewijzen Parijs, Brussel, de Thalys. Het is onaanvaardbaar dat politiebewaking nodig is bij een dienst, laat staan bij een kinderfeestje.

Wij moeten als gemeenschap sterk staan, ons laten horen, overal. Bij buren, vrienden en collega’s, want het is ook hún maatschappij die wordt bedreigd. Dat moet iedereen zich realiseren en daartegen moeten wij ons wapenen met alles wat wij hebben:
Brieven schrijven naar volksvertegenwoordigers.
Optreden tegen uitgevers van schoolboeken die de kinderen van dit land vergiftigen.
Haat-imams bestrijden, zodat zij hun gif niet kunnen verspreiden.
Daartegen moet meedogenloos worden opgetreden.
Dus moeten wij keiharde actie eisen van de regeerders van dit land.

Maar we moeten dat niet verwarren met het negeren van vluchtelingen. Dat zijn twee verschillende dingen.

Ja, wij moeten ruimhartig zijn als het gaat om de vluchtelingen. En ja, wij moeten meedogenloos optreden tegen de belagers van onze samenleving, Of zij nou op bezoek komen voor een lezing, of hier al wonen, of vluchteling zijn.

Juist omdát wij voor het leven gaan.
Deze twee zaken, de liefdevolle manier waarop wij met vreemdelingen omgaan enerzijds, en de vastberaden overtuiging dat wij de krachten van dood en vloek hier niet accepteren anderzijds, zijn de twee zijden van de medaille die wij Leven noemen.

Wij kiezen voor het leven, omdat wij niet anders kunnen, volgens de eeuwenoude opdracht in onze Tora: Kies voor het leven zodat jij en je kinderen zullen leven.

Sjana tova en Lechajiem!

Deze column is een bewerking van mijn derasja op de eerste avond Rosj Hasjana.