Op de valreep van het oude jaar heeft John Kerry, de minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten zijn licht weer eens laten schijnen op de situatie in het Midden-Oosten, met als speciaal aandachtspunt de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever.

De hoofdmoot van zijn speech was gericht op deze nederzettingen. In zijn optiek een van de grootste obstakels om tot een vrede te komen tussen Israël en zijn Palestijnse en andere Arabische buren, een obstakel dat een twee-staten-concept in de weg staat.

Natuurlijk heeft ook een aantal zogenaamde Midden-Oosten experts zich op deze rede gegooid. Kerry toejuichend hoe goed hij het allemaal ziet en niet te vergeten hoe goed deze experts het zien: die settlements zijn de wortel van al het kwaad; ze zijn een belemmering voor het totstandkomen van een twee-staten-concept voor het gebied tussen de Middellandse zee en de rivier de Jordaan. Deze experts maken zich dan ook ernstige zorgen bij het uitblijven van deze zogenaamde oplossing voor het Joods democratisch gehalte van de staat Israël.

Kerry heeft het niet nodig gevonden zelfs maar een hint te geven van zijn afschuw over de meer dan een half miljoen mannen, vrouwen en kinderen die in Syrië de afgelopen vijf jaar zijn vermoord. Dan hebben we het nog niet over de gewonden of over de tien miljoen (!!!) mensen die in Syrië op de vlucht zijn geslagen. Kerry en zijn experts vonden het niet nodig stil te staan bij de totale chaos die op dit moment heerst in de Arabische wereld. Daarnaast zou je van Kerry cs toch een zekere bescheidenheid verwachten om adviezen te verlenen: het Midden-Oosten, waar de Verenigde Staten tientallen jaren de belangrijkste machtsfactor waren, is overgenomen door Rusland.

Een strategische blunder die we zelden in de geschiedenis meemaken! Andere problematische issues, zoals Iran zal ik maar niet behandelen in dit korte stukje. Kerry's rede was een verhaal van halve waarheden. Erger dan leugens en koren op de molen van anti-Israël activisten. Kerry's rede bevatte geen enkel concreet voorstel hoe dit twee-staten-idee te realiseren.

En die meneer gaat Israël vertellen welke politiek te voeren! Geen enkele regering in Israël, niet links, midden of rechts, neemt een dergelijke amateur serieus. In een omgeving zoals hierboven beschreven, moet je wel met de omgeving rekening houden. Geïsoleerde initiatieven en/of oplossingen zijn suïcidaal voor Israël.

Met betrekking tot de twee-staten-oplossing moeten we concluderen dat die in de huidige context een dood paard is, waar we niet verder aan moeten trekken. Al bijna honderd jaar zijn we met dit idee bezig, maar door weigering van de Arabische landen dit concept te accepteren, is het nu ingehaald door de feiten. Het is beland in de ‘dustbin of history’.

In 1947, 1948, 1956, 1967, 1968 en 1973, en in talloze publicaties, uitspraken en tv-uitzendingen tot op de dag van vandaag is de voortdurende weigering van de Arabische landen om tot overeenstemming te komen met Israël keer op keer benadrukt.

Telkens zien wij dat een twee-staten-oplossing voor de Arabische kant een beginfase moet zijn naar het einddoel: de totale ontmanteling van Israël. Dat kun je zien aan de gebeurtenissen in Gaza. Een gebied dat Israël eenzijdig heeft opgegeven. Sinds Israël zich uit de Gazastrook heeft teruggetrokken, is dit gebied uitgegroeid tot een aanvalsbasis tegen Israël. Daarnaast worden de mensenrechten van de aldaar wonende mensen ernstig geschaad.

Stel je voor dat Israël de Westbank zou opgeven. Directe machtsovername door Hamas of Hezbollah met Iraanse assistentie zal dan het gevolg zijn. Geen weldenkend mens gaat een dergelijk risico nemen.

Wat nu, welke alternatieve oplossingen voor dit conflict zijn wél mogelijk? Israëlische experts hebben diverse interessante benaderingen voorgesteld: Israël zou dat deel van de Westbank moeten annexeren dat dun bevolkt is met Arabieren, oftewel area C. In de area’s A en B heeft de Palestijnse Autoriteit, al volledige autonomie. In dit gebied woont het overgrote deel van de Palestijnen. Deze gebieden worden zonder inmenging van Israël door de Palestijnse autoriteit bestuurd. In deze gebieden zou de goedwillende internationale gemeenschap zich moeten inzetten, teneinde de leefsituatie te verbeteren. De ophitsing tegen Israël en de betaling van vergoedingen aan de nabestaanden van omgekomen terroristen of aan familie van in de gevangenis verblijvende terroristen moet worden gestopt.

Daarnaast moet de internationale gemeenschap haar subsidiebeleid wijzigen ten aanzien van de Palestijnse Autoriteit. Bijna alle financiële middelen gaan op aan corruptie, ophitsing en zinloze projecten. In de periode 1995-2015 heeft de Palestijnse Autoriteit 25 miljard dollar aan subsidies en steun ontvangen. Niets aanwijsbaars is ten positieve veranderd. Ter vergelijking: de totale Marshall-hulp aan heel het Europese continent na de Tweede Wereldoorlog bedroeg 120 miljard dollar.

Een andere benadering waar men voor kan kiezen, is de status quo te handhaven. Ook hier zou de internationale gemeenschap actief moeten worden, om de Palestijnse Autoriteit aan te zetten tot enige bereidheid tot een compromis.

Unilaterale stappen zijn voor Israël uit den boze.

Jammer genoeg blijkt hoe langer hoe meer dat de Palestijnse Autoriteit geen partner is voor werkelijke vredesonderhandelingen met Israël. Een kunstmatig gecreëerde staat ‘Palestina’ is niet levensvatbaar. De Palestijnse Autoriteit heeft laten zien dat zij niet in staat is een functionerende staat tot ontwikkeling te brengen.

Politici, de Verenigde Naties en columnisten doen er alles aan om de Palestijnse Autoriteit te laten geloven dat Israël verantwoordelijk is voor de oplossing van hun probleem. Zij, de Palestijnse Autoriteit, hoeft geen concessies te doen: de Israëli's zijn verantwoordelijk! De recente resolutie in de Veiligheidsraad en de toespraak van Kerry zijn een voorbeeld.

Concluderend kun je stellen dat de twee-staten-oplossing niet meer zinvol is, vooral niet met op de achtergrond de geopolitieke ontwikkelingen in het Midden-Oosten. De frustratie van politici als Obama en Kerry, en van zogenaamde experts kan geen leidraad zijn voor cruciale besluitvorming.