Mijn partner en ik wonen in Tel Aviv in de buurt van de Bazelstraat. Wij verbergen een buitenlandse werker uit de Filipijnen en haar twaalfjarige dochter. Al onze vrienden zeggen ons dat wij werkelijk, maar dan ook echt, werkelijk, helden zijn!

Ik heb een vriendin wier grootouders ‘rechtvaardigen onder de naties’ zijn; zij verborgen gedurende de Tweede Wereldoorlog mensen in hun huis, terwijl ze daar vier kleine kinderen groot brachten: zij verborgen eerst twee jongens, later nog een oudere man, en nog later een echtpaar, terwijl ze daar allemaal woonden.

Mijn partner en ik houden vissen.

De grootouders van mijn vriendin brachten hun leven in gevaar en – nog veel erger – dat van hun vier kinderen.

Mijn partner en ik brengen … onze rust in gevaar.

Het is niet gemakkelijk om gasten te hebben; ik kan niet in mijn onderbroek door het huis lopen, ik moet voor een meisje van twaalf jaar zorgen, er is opeens een rij voor de badkamer, en nog allerlei ongemakken!

En daarom worden wij als helden beschouwd. In het democratisch-links is een held iemand die bereid is zijn gemak in gevaar te brengen, en daarom worden wij voor helden aangezien.
Ik kijk met bewondering naar de settlers: zij brengen alles en alles in gevaar voor datgene waar ze in geloven, tot de dood!

En wij? In deze aangename luchtbel? Wat zijn wij bereid op te offeren? Misschien een uurtje demonstreren, of een uitgesproken mening op Facebook. Maar dan ontmoeten we opeens een echte held! Die bereid is de genoegens van ons goede leventje op te schorten om der wille van zijn medemens. Hoe droevig, hoe pathetisch.

Zo veel mensen om ons heen zijn tot in het diepst van hun fijngevoelige ziel geschokt om wat we die (Filipijnse) vrouwen aandoen … en … ? Wat? Waarom komt hier geen revolutie? Waarom sluiten we de wegen niet af? Waarom wordt die schok niet omgezet in actieve daden? Want alles is "ingewikkeld", en dat "ingewikkeld" verlamt ons. Misschien is het aangenaam om verlamd te zijn? Zo hoef je jezelf niets te ontzeggen en kun je toch denken dat alles goed is en moreel verantwoord.

Na vele jaren vroeg de dochter van die grootmoeder, ‘rechtvaardige onder de naties’, hoe zij zichzelf en haar kinderen zó in gevaar durfde te brengen. Haar antwoord was dat zij in een wereld waarin medemensen niet worden geholpen geen kinderen kon grootbrengen.

Tot mijn vreugde houd ik alleen vissen.

Als jullie dit bericht verder sturen, dan graag zonder herkenbare kenmerken, want dat brengt de moeder en haar dochter in gevaar.