Een godgeklaagde drievoudige moord.
Vorige week bezocht ik in een Tel Avivs ziekenhuis Achmad Dewabshe een vijf jaar oud Arabisch jongetje. Hij, zijn ouders Saad en Richam, en zijn jongere broertje Ali werden door Joodse Israëlische kolonisten levend verbrand.
Deze terreurdaad vond plaats op 31 juli van dit jaar en tot grote verbazing en veler verbijstering zijn de daders nog steeds niet gevonden! Ali, die nog geen twee jaar was, overleed vrijwel direct bij deze moordaanslag.
De twee Joodse – gemaskerde - terroristen keken toe hoe Saad en Richam buiten over de grond rolden om de vlammen van hun kleren te doven.
In het ziekenhuis van Beer Sheva werd intensief voor het overleven van Saad gestreden, maar na enkele dagen overleed hij toch aan de brandwonden die 90% van zijn lichaam bedekten.
Richam, de 26-jarige jonge moeder en haar zoontje Achmad werden in het Tel Hashomer ziekenhuis in Israël opgenomen.
Achmad ligt daar nu al bijna 6 weken.
De eerste dagen kwamen vrij veel betrokken Israëli’s van hun geschoktheid en medeleven getuigen, maar na ongeveer twee weken was dit ‘voorval’ vergeten.
De grootouders waren alleen, overgeleverd aan hun zorgen en verdriet.
Wij, vrouwen van MachsomWatch, besloten om een, zo mogelijk dagelijkse, ‘watch’ te organiseren als steun aan de familie. We proberen praktische en mentale hulp te geven, brengen verrassingen en verwennerijen mee voor Achmad, helpen met vervoer van familieleden uit het dorp en proberen te doen wat mogelijk is.
Bijna elke dag komt daar Hadas Carmi, een ‘MachsomWatch-vrouw’ die vrijwillig Engelse les gaf aan de leerlingen van Richam. Richam zelf, een intelligente jonge Arabische vrouw, gaf wiskundeles aan middelbare scholieren in een plaats niet ver van haar dorp Duma.
De eerste weken lag Achmad in de ‘intensive care unit’. Daar ontmoette ik de familie voor het eerst, maar na drie weken daar, kon hij overgeplaatst worden naar een gewone, maar ruime kamer. Daar kunnen de grootouders dag en nacht verblijven en hun kleinzoontje verzorgen en over hem waken.
Toen ik bij mijn tweede bezoek aan Achmad en zijn grootouders in de ochtend kwam, had Achmad net zijn dagelijkse behandeling achter de rug: het onder narcose telkens weer schoonmaken van zijn brandwonden. Hij lag zachtjes te kreunen en huilde en vroeg om drinken, dat hij via een rietje en maar in kleine slokjes kon verdragen. Pas na een uur of twee verminderde de pijn en werd het jongetje rustiger.
Deze behandeling moet elke dag herhaald worden.
En daar ligt dat kleine wezentje dan, helemaal ingezwachteld en zo verbonden dat hij zich vrijwel niet kan of mag bewegen.
Hij herinnert zich goed wat er gebeurd is en vraagt regelmatig naar zijn vader en huilt om zijn moeder: “waarom komen zij niet bij me?”
Richam werd vanaf het begin onder de intensieve behandelingen slapende gehouden om de vreselijke pijnen dragelijk te maken.
Gisteren verslechterde haar toestand.
Nu is ook de jonge moeder Richam overleden …
