Als intensive care specialist (intensivist) heb ik de afgelopen veertien jaar in meer dan de helft van alle Nederlandse ziekenhuizen gewerkt. Het levert een kleurrijk beeld op van onze hoogwaardige zorg waaraan wij als intensivisten ons steentje bijdragen.
Een intensivist is een dokter die medisch specialist is, meestal een anesthesioloog of een internist maar ook longartsen, cardiologen en neurologen kunnen zich verder toeleggen op de zorg voor de kritisch zieken. Dit vak wordt Intensive Care, of kortweg IC-geneeskunde genoemd.
Ons vak krijgt nu behoorlijk veel aandacht door de ademhalings- of luchtwegondersteuning bij ernstig zieke Covid-19 patiënten, beter bekend als patiënten ziek van het coronavirus. Luchtwegondersteuning betekent veelal dat patiënten aan de beademing liggen; een machine die kan helpen met ademen, of zelfs meer kan ‘ademen’ dan mensen zelf zouden kunnen. Waarom is dit nodig? Bij diverse longaandoeningen lukt het de longen niet meer voldoende zuurstof uit de lucht te halen. Dit geeft een tekort aan zuurstof in het lichaam en dat is niet lang vol te houden.
Als dit tekort alleen optreedt bij inspanning – waarbij meer zuurstof nodig is om bijvoorbeeld spieren hun werk te laten doen – dan kan het zo zijn dat het bij rust met minder zuurstof wel vol te houden is. Het coronavirus echter kan de longen beschadigen, zodat zuurstoftekort optreedt. De mate waarin de longen aangedaan zijn, bepaalt hoe ernstig het zuurstoftekort is. Als het lichaam meer zuurstof moet gebruiken dan het binnenkrijgt, zoals bij toegenomen lichamelijke inspanning tijdens ziekzijn, waarbij bijvoorbeeld de temperatuur en de hartslag omhooggaan, is opname op een Intensive Care veelal een verantwoorde keuze.
Soms worden patiënten echter niet op een Intensive Care opgenomen als de kans op voldoende herstel nihil is. Ook kunnen mensen zelf aangeven dat een periode aan de beademing met inherent lijden en een verwacht traag herstel nadien, te veel voor hen is en dat zij afzien van deze ondersteuning. Ook bij de huidige coronapandemie zal dit niet anders zijn.
Mijn diensten met deze groep patiënten zijn op het moment van schrijven nog niet begonnen. Wel vinden er uitgebreide voorbereidingen plaats onder de intensivisten en hebben wij dagelijks contact. Ziekenhuizen schalen hun normale zorg af, poliklinische afspraken worden zo mogelijk digitaal gedaan en afdelingen worden zo ingericht dat de coronapatiënten zoveel mogelijk bij elkaar komen te liggen en daardoor de beste zorg kunnen krijgen.
De hoop bestaat dat door de afgekondigde maatregelen het virus zich minder snel kan verspreiden. Ik merk zelf hoe lastig ik het vind om echte afzondering te realiseren. Mijn twee kinderen willen graag met vriendjes spelen en de jongste was net jarig en we hebben haar feestje voor familie en vriendinnen voorlopig uit moeten stellen, terwijl mijn schoonfamilie wel graag langs wilde komen. Door thuis te blijven en vanuit huis te werken bestaat de verwachting dat mensen minder snel tegelijk ziek worden en dat de benodigde extra zorg behapbaar blijft. Hier spelen maatregelen als juiste handhygiëne middels frequent handen wassen, fysieke contacten beperken en met name de kwetsbaren ontzien, een belangrijke rol. Het is belangrijk dat iedereen zich daar nu aan houdt, zodat we de verwachte grote drukte de komende weken aan kunnen.
Mijn collega’s tonen dat ze hun verantwoordelijkheid nemen en ze zijn blijvend gemotiveerd om hoogwaardige zorg te leveren. Samen met de maatregelen die eenieder nu omarmt. ga ik met vertrouwen mijn komende diensten tegemoet.
