De kogel is door de kerk, om het op zijn Joods te zeggen: we hebben definitief besloten om te gaan verhuizen. Niet dat ons huidige huurhuis niet bevalt, en ook met de buurt en de buren is niks mis. Het probleem zit hem in de drukke verkeersader voor de deur. Al is het een stuk minder geworden sinds de nieuwe snelweg 531 een jaar geleden eindelijk helemáál in gebruik werd genomen. Door die verbinding tussen de Ajalon (de ‘20’) dwars door Tel Aviv en tolweg 6 van noord naar zuid Israël hoeft al het verkeer van Ra’anana en Kfar Saba richting Tel Aviv niet meer bij ons langs. Toch blijft het een komen en gaan van auto’s, vooral in de spits.
Route van weg 531 van oost naar west op het smalste punt van het land
Verkassen is zeker niet onze grootste hobby. Voordat we begin 2016 na veel wikken en wegen naar Israël vertrokken, hadden we ruim 35 jaar op hetzelfde adres in Amsterdam gewoond. Daarvóór veranderden we nog wel eens van huis. Dat was nog grotendeels in de studententijd. Dan heb je nog niet zoveel spullen plus dat je je hand niet omdraait voor een verhuizinkje meer of minder. Verder betekende iedere verhuizing een echte verbetering. Maar als je eenmaal op je meest haalbare niveau bent beland wat betreft salaris en woning heeft verhuizen meestal te maken met bittere noodzaak. Bijvoorbeeld omdat je slecht ter been wordt en een benedenhuis wenselijk is (of een flat met een lift) in plaats van – in ons geval – een Amsterdamse etagewoning op drie hoog.
De intercontinentale emigratie van Nederland naar Israël was niet per se noodzakelijk. Dat besluit had te maken met de belofte aan onze jongste dochter om bij haar in de buurt te komen wonen. En het had ook iets van doen met wat je ‘zionistisch gevoel’ kunt noemen. Een beetje avonturisme speelde eveneens een rol. Verder was het een gok, omdat toen nog twee dochters met ieder één kind in Nederland woonden. Eén van die twee is ons gelukkig vrij snel achterna gegaan en de andere dochter woont óók niet meer in Nederland, zij koos om begrijpelijke redenen voor Spanje.
Ons huidige huurcontract, dat een jaartermijn kent, heeft een opzegtermijn van drie maanden. We hebben daarom moeten opzeggen nog vóórdat we een nieuw huis hebben. Het is in Israël erg ongebruikelijk om huurhuizen lang van tevoren aan te bieden. Het werkt meestal zo bij huurhuizen dat je er direct in kunt of uiterlijk de volgende maand. In Nederland zouden we het niet in ons hoofd halen de huur op te zeggen alvorens een ander huis te hebben gevonden. Een klein beetje zenuwachtig zijn we dan ook wel nu we eruit moeten, terwijl we nog geen nieuw dak boven ons hoofd hebben. Ach, we zullen heus wel wat vinden. Alleen is dat beter dan wat we nu hebben? We willen in ieder geval geen drukke weg voor de deur. En wat de rest betreft hebben we uiteraard een strakke wensenlijst opgesteld. De praktijk en vooral de portemonnee (de huizenprijzen zijn hoog in het centrum van het land) zullen uitwijzen wat haalbaar is.
We hoorden dat in Israël minder wordt verhuisd in de wintermaanden. Het voordeel is dat je in die periode niet met heel veel concurrerende gegadigden te maken hebt. Anderzijds is het aanbod ook wat minder.
Huren in Israël kent nog een ander heel groot probleem in vergelijking met Nederland. Er bestaat geen of nauwelijks huurbescherming. De verhuurder kan zijn huis dus opeisen na afloop van een jaarcontract of welke termijn het contract ook heeft. De verhuurder kan bij het verlengen van het contract ook opeens een veel hogere huur voorstellen, want de huren zijn totaal vrij.
Over verhuizen gesproken, veel Israëli’s vragen zich af of, en zo ja, wanneer Benjamin (Bibi) Netanjahoe gaat verhuizen uit zijn ambtswoning in Jeruzalem. Hoe lang blijft hij nog aan als premier nu hij gaat worden vervolgd voor drie heftige zaken? Bij één zaak gaat het zelfs om omkoping. Deze premier blijft records breken: onlangs overtrof hij als minister-president de langste regeringstermijn, die op naam stond van de vader des vaderlands David Ben-Goerion; nu is hij de eerste Israëlische regeringsleider die wordt vervolgd voor zeer ernstige zaken. Hij is bepaald niet de eerste Israëlische politicus die een proces aan zijn broek krijgt voor iets waar een onkreukbare politicus van verschoond hoort te blijven. Ehoed Olmert ging hem voor en trad af toen de grond hem te heet onder de voeten werd. President Katsav heeft ook een tijdje achter de tralies gezeten, zij het niet voor omkoping, doch voor verkrachting. In het buitenland minder bekende politici, zoals de ultra-orthodoxe Arjeh Deri, zijn ook opgepakt. Die heeft zijn straf uitgezeten en … is gewoon weer terug aan de politieke top! Alsof er niets is gebeurd.
Het zijn geen kwesties waar een land trots op kan zijn. Aan de andere kant wordt corruptie hier wel aangepakt en met succes. Zo is het gelukkig dan toch ook wel weer. Natuurlijk zijn dit soort affaires voer voor criticasters en tegenstanders van de Joodse staat. Zo stond er in de Volkskrant een cartoon van Collignon, die op dit punt een uiterst twijfelachtige reputatie heeft opgebouwd. Ditmaal kwam de politieke tekening neer op een merkwaardige jij-bak. Je mag als Netanjahoe (die ongetwijfeld symbool staat voor meer dan de premier van Israël) volgens de cartoon niets slechts over Jeremy Corbyn zeggen als je zélf foute dingen doet. Het NIW en het CIDI vielen over de cartoon. Het CIDI liet dat aan de Volkskrant weten. De reactie van de cartoonist op de scherpe kritiek van het CIDI spreekt boekdelen. Hij haalt Israël/antizionisme plus Joden/antisemitisme volledig door elkaar.
Collignon bevestigt met deze cartoon voor de zoveelste keer zijn sterke vooringenomenheid als het gaat om Israël en Joden.
Hij vindt nog steeds onderdak bij de Volkskrant, mijn huiskrant. Cartoonisten zijn bijkans heilig vanwege de vrijheid van meningsuiting en daar ben ik het mee eens. Maar deze cartoon is gewoon lariekoek. De vermeende corruptie van Netanjahoe heeft helemaal niks van doen met het aantoonbare antizionisme van Corbyn, die weinig doet om de ernstige verdenkingen van antisemitisme binnen Labour van zich af te schudden. Collignon vindt – als je de cartoon goed tot je door laat dringen – dat Joden hun bek moeten houden als het om Jodenhaat gaat.
